Drie kinderen, waarvan twee met een beperking. Ik hou meer van ze dan wat dan ook

Mijn naam is Giselda, ik ben 36 jaar oud en ik vertel je mijn verhaal.

Ik heb drie kinderen: Allyce, 4 jaar oud, Thomas, 2 en een half jaar oud, en Samuel, 11 en een halve maand oud.

Ik word zwanger in 2018, de zwangerschap verliep zeer rustig, afgezien van zwangerschapsdiabetes.

Allyce wordt elf dagen te vroeg geboren. Ik had de keizersnede gepland voor 29 juli, maar ze werd geboren op 18 juli. Ze werd gezond geboren, een prachtige brunette van 2890 x 46 cm.

Allyce heeft nooit aan de borst vastgehouden omdat ze dat niet kon, ze was lui, dus we besluiten over te stappen op kunstmatige borsten. Toen ze opgroeide, was ze een rustig kind.

Rond zijn achtste maand merkten we dat er iets mis was met hem. Ik heb de kinderarts gebeld, we zaten ook midden in Covid, maar zij onderzocht haar toch en zei dat we moesten wachten met wat controles, omdat ze een heel nerveus en opgewonden meisje was. In de loop van de maanden verwerft hij een deel van de ontwikkelingsstadia van de pasgeborene, maar na 13 maanden vertoont hij een aanzienlijke achteruitgang.

Vanaf hier begint onze beproeving (intussen was ik zwanger van Thomas).

18 maanden na de geboorte van haar broertje brachten we 5 dagen door in een kinderneuropsychiatrische kliniek waar ze een heleboel tests op het kleine meisje begonnen uit te voeren, inclusief genetische tests.

De eerste stap was allemaal negatief, zelfs het Rett-syndroom.

In november 2021 doen we opnieuw een ziekenhuisopname om de vooruitgang van het kleine meisje te zien en alle doktoren staan ​​versteld. Ze hadden deze verbeteringen niet verwacht en begonnen aan de tweede genetische stap.

Ondertussen hebben we ook zijn broer de evaluatie laten doen, hij was 10 maanden oud. Ze vertellen ons alleen dat hij een statisch kind was.

Genetisch onderzoek naar het kleine meisje arriveert in april 2022. Hij heeft er een microdeletie van chromosoom 6 (Ik was zwanger van mijn derde baby)

Van daaruit gaan we naar de geneticus en ontdekken dat ik dezelfde genetische afwijking heb als het kleine meisje.

Eind maart 2023 zijn we met beide kinderen weer opgenomen in de kliniek en kregen ze een koude douche.

Wat Allyce betreft, ze waren opgetogen over de verbeteringen die ze hadden aangebracht. In plaats daarvan werd bij Thomas dezelfde handicap vastgesteld als bij zijn zus: neurologische ontwikkelings- en taalachterstand, linguale en buccale hypotonie.

Ze hebben ook genetische tests voor hem gedaan en we wachten op de resultaten.

Het was een klap voor het hart, een nachtmerrie. Wekenlang was mijn hoofd in de war en het was heel moeilijk om alles te accepteren. Tot nu toe ben ik, ondanks de verbeteringen van de kinderen, kalm, ik weet dat de weg nog lang is, maar hun verbeteringen maken me sterk. Het zijn koppige en vastberaden kinderen en ik hou meer van ze dan van wat dan ook.