Ik ben een 44-jarige thuisblijvende moeder. Ik heb twee kinderen. Een 8-jarige (Claudio) en een 3-jarige (Beatrice). Maar ze komen bijna altijd uit sola om voor hen te zorgen. Mijn man werkt en zorgt gelukkig voor de boodschappen, het huishouden en als hij kan voor de kinderen. Ik verzorg ze elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds.
’s Ochtends begeleid ik de grote jongen naar school, waarbij ik vaak Beatrice meeneem, aangezien hij altijd bij mij wil zijn en haar achterlaten “een uitdaging” is.
Als ik terugkom, zorg ik voor het huis, voor haar, voor het bereiden van het ontbijt, de snacks en de lunch. Om haar te laten spelen, om haar te douchen (terwijl ze schreeuwt), om haar te kalmeren als ze nerveus of ziek is, om haar na de lunch een dutje te laten doen, terwijl ik ondertussen weer naar beneden ga om naar school te gaan om de spullen op te halen Claudio, en dan terugkomen, koken voor ons drieën, de afwas doen, ze hun huiswerk laten doen en proberen ze niet te laten vechten, maar in harmonie te spelen.
Dan kook ik het avondeten, zoek tijd om de wasmachine aan te zetten, ga eten, breng Bea naar bed en als ze eindelijk slaapt, kan ik de kleren strijken die zich in de tussentijd hebben opgehoopt. En dan, als ik kan, kijk ik tv of lees ik een paar pagina’s uit een boek.
Maar ik heb nooit echt veel tijd voor mezelf. ik ben zo moe, soms echt uitgeput omdat vooral Bea mij zoveel te doen geeft, omdat ze me niet gemakkelijk verlaat. En als ze ’s nachts wakker wordt, ben ik de enige die opstaat, haar luier verschoont, haar kalmeert als ze huilt, haar wiegt als ze niet weer in slaap wil vallen… En soms doe ik dat ook. Ik wou dat ik tijd had om me alleen aan mezelf te wijden. Als ik wat vrijheid wil, voel ik me uiteindelijk egoïstisch. Maar ik ben moe. Ook moe van degenen die denken dat thuisblijvende moeders meer geluk hebben dan moeders die buitenshuis werken.
Moe van degenen die ongevraagd advies geven, omdat ze adviseren, maar nooit een handje helpen. Moe van degenen die zich beter voelen en jou het gevoel geven dat je schuldig bent. Moe van degenen die zeggen: “Ah, ik had deze problemen niet met mijn kinderen, omdat ik ze niet verwende”. Moe van degenen die oordelen over het feit dat “je geen make-up draagt, geen hakken draagt en je niet modieus kleedt”…
Een gelukkige moeder, God dankbaar voor het geschenk van het moederschap… maar uitgeput.
Van moeder Marzia
