Op 4 januari 2012 werd mijn tweede dochter geboren: 4.170 kg pure schoonheid.
Bij de geboorte huilde ze niet, ze moesten buisjes in haar neus en mond stoppen om haar weer tot leven te wekken. Ik vroeg waarom ik haar niet hoorde huilen, ze zeiden dat ik moest kalmeren… stel je de vreugde voor na het horen van de eerst huilen.
Alles ging goed totdat ik op een zondag bij mijn familie thuis was: mijn dochter was toen 14 maanden oud (tot op de dag van vandaag heb ik er echt spijt van dat ik het zelf niet heb opgemerkt, maar ik was de hele dag aan het werk). Mijn zussen beseften dat er iets mis was: het was een te stil meisjeWe namen contact op met een neuropsychiater en van daaruit begon een lange reis: ze had de motorische en mentale ontwikkeling van een meisje van 5 maanden.
Ik hoorde dat ze autistisch was, een verschrikkelijke schok, maar zo was het niet. Ze vertelden me dat hij misschien een genetische ziekte had, maar niets.
Hij is nu 11 jaar oud en dankzij behandelingen gedaan en mijn koppigheid om me nooit tegen te houden, gaat het prima met hem, hij is slechts een beetje achterlijk: hij loopt, praat, is sociaal.
Lieve moeders, raak nooit ontmoedigd, wat ze je ook vertellen: er is altijd een manier om je kinderen te helpen.
Van moeder Tiziana
