#Icouldbeme: lieve moeder, je bent niet de enige

Het was 2018. Nadat mijn bloeddruk de afgelopen weken omhoog schoot, besloten ze een bevalling in te leiden. PRE-ECLAMPSIE. Ik ben kalm, we zijn al klaar. Ik accepteer, ik vertrouw mijn gynaecoloog.

Donderdagochtend om 8.00 uur beginnen ze met de eerste dosis… het werkt… mijn lichaam maakt zich klaar… om 17.00 uur breekt mijn vliezen en beginnen de weeën vrijwel onmiddellijk.

Ik ben alleen, het is avond en mijn man wordt naar huis gestuurd. Ik loop de hele nacht door de gang, ik leun in een lege kamer die ik vrij heb gevonden (omdat de mijne vol zit met dames die gynaecologische operaties hebben ondergaan en ik ze niet wil storen). Het doet pijn, maar ik zie alles onder ogen.

Morgenochtend komt mijn man, nu ben ik tenminste niet de enige. Ze bezoeken me, ze zeggen dat we op een goede plek zijn en ik geloof het. Het is 11.00 uur. Ik ga naar de verloskamer, om 14.00 uur begint het persen… maar de baby komt er niet uit.

Ze blijven tegen me zeggen: “Je kunt je hoofd zien, kom op, duw”.

Ze schelden me uit door te zeggen dat ik niet eens weet hoe ik moet duwen… “Doe je alsof? Heb je het gevoel dat je goed aan het duwen bent?”

Ik ben moe, maar ik doe mijn best. Het is niet genoeg.

Om 19.00 uur spoedkeizersnede. Ik huil al mijn tranen, ik ben bang, maar het voelt eindelijk als het einde van een nachtmerrie.

10 minuten later komt mijn kleine meisje ter wereld. Sana, dat is het enige waar ik om geef. Ik zie haar even, ze brengen haar naar haar vader.

Ik ga om 20.30 uur naar de afdeling, om 21.00 uur sturen ze mijn man naar huis omdat het avond is en hij niet kan blijven. Ik denk dat ik dat niet eens begreep Ik zou alleen zijn geweest. Hij had gevraagd om op een stoel in de hoek te blijven zitten, maar dat werd hem geweigerd.

Kort daarna komt een vroedvrouw langs en verwisselt mijn met bloed gevulde lakens… maar het gaat niet goed met mij… ik begrijp het niet… de weeën beginnen opnieuw, ik heb ondragelijke pijn en mijn huisgenoot belt aan voor mij .

Ze tillen de lakens op, de vroedvrouw rilt… en ze begrijpen dat de situatie ernstig is, ik ook bloeden. Ze waarschuwen de operatiekamer, wachten tot iedereen klaar is en gaan weer onder het mes. Ik herinner me dat het rond 3.30 uur was, ik ging naar boven uit de operatiekamer, ik zag mijn overstuur man in de gang (omdat hij intussen was geroepen om terug te keren naar de afdeling, ook al zou hij nooit echt zijn weggegaan).

Hij geeft me een kus en ze sturen hem naar huis: ze laten hem niet eens de kamer binnen… zelfs geen woord… hij gaat de crèchevrouw smeken om de baby te houden, deze vriendelijke dame antwoordt “twee uur hoogstens moet ik doen”.

Het was nog geen 6, ze brachten me de wieg, ik kan niet bewegen… interne ballon om de baarmoeder samengetrokken te houden, katheter, keizersnede en transfusie onderweg… Ik legde haar de hele tijd in mijn bed, wie is zou hij het mij geven en in de wieg leggen?

Er komt een verloskundige langs om haar te hechten, maar ik denk niet eens te weten waar ik ben. dan meer gezien.

De volgende dagen gaan beter, ook al verdween de medische staf vrijwel nadat mijn familie dreigde met klachten, geen hulp, geen troost… slechts een paar woorden met mijn huisgenoten die ik nu pas herinner dat ik ze niet eens heb bedankt.

Gelukkig zijn sommige vroedvrouwen anders, zachtaardig en lief, maar helaas zijn dat er maar weinig. De meesten van hen zijn hooghartig en streng.

Overdag is er tenminste iemand bij me… maar ’s nachts valt de duisternis en ben ik alleen. Maandenlang was ik bang in het donker.

Gelukkig is er niets onherstelbaars gebeurd, maar het had iedereen kunnen overkomen, het had mij zelfs kunnen overkomen dat ik mijn baby na meer dan 48 uur zonder slaap had laten stikken.

Lieve mama, je bent niet de enige. Wij zijn allemaal bij je.
Ik wou dat ik je pijn een beetje kon verzachten.

Van moeder Silvia

Wil jij jouw getuigenis ook met ons delen?

Schrijf het naar redazione@nostrofiglio.it om het gepubliceerd te zien op onze website of reageer op ons bericht op Instagram.