Het is de maand augustus, een paar dagen voor de midden-augustusvakantie van 2018.
Ik ontdek dat ik dat ben zwanger van haar derde kind. Laten we zeggen dat het niet bepaald een obsessie was, maar als er na twee jongens weer een zwangerschap was gekomen om te proberen een meisje ter wereld te brengen, zouden we gelukkig zijn geweest.
Ik kom er dus achter dat ik zwanger ben en bel mijn gynaecoloog, die zegt dat ik elkaar na de vakantie van half augustus moet ontmoeten. Omdat we op vakantie moesten, hebben we de afspraak voor september gemaakt. “Het is sowieso de derde zwangerschap en als er iets vreemds gebeurt, begrijp je het wel”, vertelt de dokter.
Ik ga naar het strand en alles gaat prima, geen problemen of ongeregeldheden. Op 3 september gaan we alle vier naar de dokterspraktijk en maken we ons voor het echoscherm klaar voor de eerste ontmoeting met onze kleine boon. Mijn kinderen van 7 en 3 jaar wilden hun broertje of zusje ontmoeten.
Zodra de dokter de sonde plaatst en ik naar het scherm kijk, begrijp ik dat meteen er is iets mis. Het beweegt niet, alles is stil. Ik zie hoe mijn man de kinderen meeneemt en ik blijf daar alleen, terwijl de dokter voor de zekerheid de inwendige echo probeert te maken. Uiteindelijk kijkt ze me aan en vertelt me dat, bijna gekrenkt het kind is er niet meer vanwege een miskraam.
Ik ga met een opgezwollen hart naar huis, mijn ogen vol tranen ingehouden om de kinderen niet ongerust te maken, die ondertussen vragen waarom ze hun broertje of zusje niet hebben gezien.
Dag 5 doen we de curettage en dag 8, alsof er niets gebeurd is vieren we thuis de verjaardag van onze kleine. Dagen en jaren gaan voorbij, maar er breekt iets in mij.
Enige tijd later sprak ik met een psycholoog en besprak het onderwerp, en slaagde er uiteindelijk in om dat te overwinnen schuldgevoel die ik vanaf die dag bij me droeg: Waarom besefte ik niet dat er iets mis was?
Vanaf dat moment had ik geen enkel verlangen meer, sterker nog, ik was doodsbang bij de gedachte alleen al om het opnieuw te proberen, omdat ik niet de kracht zou hebben gehad om al die pijn opnieuw te beleven.
Vorig jaar, in juni, werd ik geopereerd en de artsen besloten dat te doen verwijder een buis en een eierstokmij dat vertellen Ik had waarschijnlijk niet meer kinderen kunnen krijgen. Geen probleem, antwoord ik.
In december 2022, na amper 6 maanden, heb ik na een zeer stressvolle periode uitstel. Ik doe een zwangerschapstest, maar gewoon om voorzichtig te zijn, omdat ik zeker wist dat ik niet zwanger was, maar gewoon gestrest.
Il test komt meteen superpositief terug.
Er begint een crescendo angst, angst, paniek vóór elk bezoek. Totdat ik de hartslag voelde of onze kleine boon zag bewegen, waren mijn man en ik ongerust.
Voordat we de kinderen meenamen, hebben we gewacht tot we bijvoorbeeld buiten gevaar waren.
We kwamen erachter dat we een prinses verwachtten, die nu al 1 maand in mijn armen slaapt. Ik kreeg te maken met een derde keizersnede, zeker een moeilijke bevalling, maar het herstel was fantastisch. De artsen waren verbaasd over mijn reactie en nu voel ik niet eens het gewicht van de vermoeidheid. Ik kijk naar haar en denk dat ze echt mijn wonder is. 1 september 2023 Ik werd herboren met mijn Carlotta.
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Mimi Calì
