Mijn verhaal is bitterzoet. Een heel lief begin met een mooie zwangerschap, een spoedkeizersnede, maar zonder gevolgen, en een heel lief klein meisje genaamd Rosanna in mijn armen. Het is 2014.
Maanden gaan voorbij, twijfels over een tweede zwangerschap worden afgewisseld met de wens om deze heerlijke sensatie opnieuw te ervaren, en uiteindelijk besluiten we prioriteit te geven aan het gezin, dus wanneer Rosanna 20 maanden oud is, begint onze bittere reis.
Na een paar maanden proberen we het opnieuw en begin november was de test weer positief. We proberen kalm te zijn en ons niet te laten beïnvloeden, alles lijkt goed te gaan, maar aan het einde van de 12e week, een paar dagen na de doorschijnendheid, vallen we terug in dezelfde nachtmerrie.
Behandeling geboekt voor twee dagen later, maar 24 uur later had ik thuis praktisch “problemen” met mijn kleintje dat me nooit verliet en ik heb het zelf uitgezet. In het ziekenhuis wilden ze mij nog steeds onderwerpen aan schrapen voor een grondigere reiniging. Het is 21 december 2016.
Op dat moment ben ik echt ontmoedigd. De zwangerschap die het geworden was was inmiddels algemeen bekend en dus ook de abortus, maar wie weet waarom niemand daar over wil praten. Ik ben alleen met mijn pijn! Ik denk dat de meeste mensen niet uit bescheidenheid benaderen, maar aan de andere kant moet ik echt naar buiten brengen wat ik voel.
Michele, mijn superregenboogbaby, werd geboren op 18 juni 2018, na 38 weken, met een geplande keizersnedeonnodig te zeggen dat de angst en angst mij tot het laatste moment niet in de steek lieten, maar ik heb het gehaald… of beter gezegd: we hebben het gehaald!
Wij hebben geluk en zijn dankbaar, onze kinderen ook hoeveel mooier kunnen mijn man en ik creëren!
van mama Daniela
