De mijne was een geplande keizersnede. Gedurende de hele zwangerschap bleef Luca met zijn hoofdje net onder zijn hart.
Op de ochtend van 7 april 2020 gingen mijn man en ik na een lange slapeloze nacht richting het ziekenhuis. De angst greep mij aanbleef ik herhalen dat ik me er nog niet klaar voor voelde en dat ik de operatie wilde uitstellen.
Toen ik om 7.00 uur ’s ochtends in het ziekenhuis aankwam, was het eerste wat ik deed de eerste tests. Met zijn 39 plus 2 leek Luca geen centimeter van zijn warme toevluchtsoord te willen wijken: het vocht zat er nog allemaal in, de baarmoeder stond nog hoog, geen weeën. “Als alles rustig is, waarom zou je hem dan eerst storen?!”, vroeg ik mezelf steeds af.
Na alle controles vertelden ze mij dat ik de eerste van de dag zou zijn. Ze gaven me een definitief afscheid van mijn mandie ik (vanwege Covid) pas weer zou zien op de dag van mijn ontslag.
In die omstandigheid Ik voelde me volkomen alleen, verloren, letterlijk doodsbang. Gedurende de lange minuten die mij van de operatiekamer scheidden, was het alsof ik was gestopt met ademen.
Om 8 uur ging ik naar binnen, ze gaven me de anesthesioloog, ze bonden me aan de tafel vast en het begon allemaal. NAAROm 08.45 uur hoorde ik een geluid, het mooiste geluid ter wereld.
Luca werd eindelijk geboren en zodra ze hem op mijn borst legden en ik zijn ogen zag, begon ik als bij toverslag weer te ademen. Het duurde allemaal een kwestie van seconden, voordat ze hem van mij afpakten om alle tests te doen!
Ik herinner me heel weinig van wat er daarna gebeurde! Een zwart-wit moment dat een eeuwigheid duurde voordat het weer allemaal kleurrijk werd, toen ik hem eindelijk de kamer binnen zag komen, helemaal in het wit gekleed.
Ik vroeg om hem in mijn armen te nemen en alle angst en pijn verdwenen op magische wijze. Eindelijk was mijn meid bij mij.
in Anylu
(Wilt u ons uw verhaal schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
