Het was december 2011 toen ik ontdekte dat je in mij zat. Ik was erg blij: mijn eerste zwangerschap een paar maanden na de bruiloft. In mei bevestigden ze mij dat je een meisje zou zijn.
Ik was in de wolken! Ik stelde me ons leven samen al voor, en papa wilde ook heel graag een kleintje. De zwangerschap verliep zeer goed, zonder problemen tot het einde. Maar toen onze nachtmerrie begon.
Op 13 september ging ik voor bezoek naar het ziekenhuis, waarbij mijn vliezen braken. Ze lieten mij toe en beetje bij beetje begonnen de weeën, steeds sterker en sterkermaar ik was zo blij bij het idee dat ik jou in mijn armen zou hebben…
Het was 14 september, het moment van de bevalling is aangebroken… een snelle geboorte, maar gekenmerkt door een gestopte monitoring. Iedereen verzekerde ons dat het goed met je ging. Laatste zetje… En toen stopte ons leven.
Je werd geboren maar je was dood… We hoorden je huilen niet, ze namen je mee en zeiden dat ze je aan het huilen zouden maken… Ze brachten je weer tot leven.
Je vader kwam je opzoeken en je lag aan de beademing. Ze hadden je geruïneerd.
Verstikking bij de geboorte. Wij strijden voor gerechtigheid
Ze wisten lange tijd niet dat je leed. Je bent geboren met verstikking veroorzaakt door degenen die voor je moesten zorgen. Met lege armen keerden we huiswaarts. En jij zat op de neonatale afdeling, aangesloten op de machines, vol met slangen. We hebben je niet mee naar huis genomen, daar hadden we geen zin in.
Ik was te bang dat je in mijn armen zou sterven, we zochten naar een instelling die voor je kon zorgen. Ondertussen hebben we nog een zwangerschap geprobeerd, anders was ik gek geworden… Ik werd zwanger en in september 2013 werd je broer Diego geboren wat ons nieuwe hoop gaf. Onze regenboog, geboren via een keizersnede om al die slechte momenten niet opnieuw te beleven.
In 2016 kwam er nog een broertje, Mattia, en een paar weken geleden werd Sofia geboren. We hadden echt nog een dochter nodig, niet omdat ze jou kon vervangen, maar omdat een deel van ons geluk ons werd ontnomen door incompetente mensen. En de Heer stuurde ons deze kleine engel.
Jij daarentegen ligt al 10 jaar in bed… nog steeds vastgebonden aan veel machines vol buizen. We hebben je nooit in de steek gelaten, ook al werd ons verteld dat we dat wel konden. Elke week komen wij naar Rimini om u te bezoeken en Elke keer is het hartverscheurend om je zo te zien.
Het is waar, er zijn vele jaren verstreken, maar we kunnen ons niet neerleggen bij het idee wat ze je hebben aangedaan. Van wat ze van je hebben afgenomen. Een glimlach die je ons nooit hebt kunnen geven… We vechten voor gerechtigheid… maar het is helaas moeilijk om tegen een ziekenhuis in te gaan. Ik hoop met heel mijn hart dat het mij lukt.
Ik ben jouw verschuldigd. Ik heb me vaak schuldig gevoeld over wat er met je is gebeurd. Je krijgt je gerechtigheid, kleine Noemi.
Jouw moeder
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio. Het
