ADHD en affectiviteit in de adolescentie: hoe kunt u uw kinderen helpen?

admin13.04.2024No tags

13views

ADHD en affectiviteit in de adolescentie: kinderen met aandachtstekort ervaren relaties moeilijker, hoe kunnen we ze helpen?

ADHD en affectiviteit in de adolescentie

In de preadolescentie en adolescentie beginnen jongens en meisjes een groot deel van hun middelen, en vooral hun aandacht, te investeren in relaties met leeftijdsgenoten: vriendschap en eerste liefdes ze hebben vaak prioriteiten in de ontwikkelingsleeftijd vergeleken met wat we als volwassenen graag een prioriteit voor hen zouden willen zijn, zoals studeren, deelnemen aan buitenschoolse activiteiten en het respecteren van huishoudelijke regels.

ADHD: Hoe verhoudt deze stoornis zich tot emoties?

“L’ADHD het is een stoornis die begint in de kindertijd en in de kleuterleeftijd. We kunnen deze al waarnemen op de leeftijd van 3-4 jaar wanneer we geconfronteerd worden met het onophoudelijke motorische gedrag van het kind en, later tijdens de basisschool, wanneer we geconfronteerd worden met zijn slecht vermogen tot mentale inspanning en concentratie, vooral in de scholastische context, maar niet alleen – zo stelde Margheriti -. Al op deze leeftijd zijn er problemen op emotioneel vlak: het kind begint zich feitelijk te realiseren dat hij de dingen anders doet dan anderen. Er ontstaat een probleem van eigenwaarde die ermee geassocieerd kan worden extreme emotionaliteit: Het kind kan momenten hebben waarop hij zich geweldig voelt, en momenten waarop hij zich niet op zijn plaats en niet gewaardeerd voelt. Het ADHD-kind heeft ook de neiging om een stijl te hebben externe attributie aan gebeurtenissen dus wat er gebeurt is vaak de schuld van anderen die het niet begrijpen, die het niet begrijpen.”

ADHD: kenmerken in de adolescentie

“Deze elementen maken het moeilijk om in jezelf de middelen te vinden om te reageren en in de adolescentie wordt de dynamiek geaccentueerd – voegt de psycholoog eraan toe -. Zelfbeheersing blijft een probleem maar als aan de ene kant de hyperactiviteit afneemt, nemen emoties de overhand: kinderen kunnen meer worden oppositioneel

of in strijd zijn met de autoriteiten, zelfs met storende gebaren naar zowel hun ouders als leraren. Wanneer ADHD wordt vastgesteld, wachten we doorgaans niet tot de adolescentie om in te grijpen, maar gezinnen zijn niet altijd bereid om op tijd te onderkennen wanneer het gepast is om zich tot een professional te wenden.”

ADHD en affectiviteit

“Sommige onderzoeken laten zien hoe volwassen mensen met ADHD vaker van partner wisselen, er is ook een hoger echtscheidingspercentage gemeten: deonstabiele affectiviteit het kan zich erdoor manifesteren frequente en korte relaties – voegt president Aidai toe -. We kunnen spreken van emotionele ontregeling, aangezien frustraties, druk en impulsen leiden tot schommelingen met hoogte- en dieptepunten die de stabiliteit ondermijnen. In liefdesrelaties is het moeilijk om woede te beheersen, met excessen die belangrijke gevolgen kunnen hebben om vervolgens op je stappen terug te keren om je te verontschuldigen omdat je beseft dat je de ander hebt laten lijden. Dit beeld kan niet voor iedereen worden gegeneraliseerd, individuele individuen kunnen ook heel verschillend zijn van deze beschrijving.”

ADHD en affectiviteit in de adolescentie: de rol van de samenleving

“De leerling met ADHD is dat vaak beschouwd als een luie studentdie zich niet pleegt, en dit onjuiste oordeel heeft een diepgaande invloed op de persoonlijkheid van de jongen, die hij begint zich echt ontoereikend te voelen en terughoudend – merkt Margheriti op -. Een groter bewustzijn zou wenselijk zijn, maar we kunnen niet altijd tijdig ingrijpen technische gezondheidsproblemen ze helpen niet: interventies zijn tijdens de kindertijd al zeer effectief op de emotionele componenten van ADHD, maar het is onwaarschijnlijk dat gezondheidszorginstellingen ze op de lange termijn kunnen beheren met stabiele referentiepunten: deze aspecten beïnvloeden de effectiviteit van therapeutische acties.

ADHD en affectiviteit in de adolescentie: advies voor het gezin

“Er zijn kleine gebaren die een grote hulp kunnen bieden voor kinderen met ADHD – commentaar Margheriti -:

Laten we niet wachten tot de problemen groot worden voordat we ingrijpen. we waarnemen de eerste tekenen al op jonge leeftijd
Laten we niet boos worden op leraren als zij moeilijke situaties in de klas melden, maar wij raadplegen de kinderarts en rapporteren wat er op school gebeurt
Verschuif de verantwoordelijkheid niet tussen ouders, de zoektocht naar daders is schadelijk en wijkt af van de focus op het kind
Er zou er één kunnen zijn bekendheid bij ADHDLaten we proberen meer te weten te komen over eerdere situaties in hun families
Laten we hulpinterventies niet uit de weg gaan: de ouders zijn samen met het kind betrokken
Wij zijn het daarmee eens lagere verzoeken en streven naar goede, bevredigende resultaten met betrekking tot de schoolverplichtingen. Wij streven naar een geleidelijke realisatie van doelstellingen
Tieners hebben luisteren en advies nodig, in plaats van te veel verwijten. Laten we proberen een relatie op te bouwen op basis van deze veronderstelling
Laten we regels geven waarop ook wij samenhang kunnen tonen, zoals over het gebruik van mobiele telefoons op bepaalde gezinsmomenten. Consistentie schept vertrouwen