Ik ben moeder van een prachtig meisje van 3 jaar en een paar maanden geleden ontdekte ik dat ik, tot mijn grote vreugde, opnieuw zwanger was.
Vanaf het begin voelde ik dat er iets mis was. Het begon allemaal toen ik deed bèta. Ze waren laag vergeleken met de datum van mijn laatste menstruatie… ze verdubbelden eerst en begonnen daarna heel langzaam te stijgen. Ik was bezorgd.
Ik heb drie hele lange weken gewacht om de mijne te maken eerste bezoek, en toen ik het eindelijk deed, leek alles in orde te zijn en stelde de gynaecoloog, samen met zijn verloskundige, mij gerust. Maar niets, ik voelde me niet vredig. Ik had voortdurend pijn…
Twee dagen later kreeg ik een heel lichte bloeding en de volgende dag haastte ik me naar de eerste hulp, ook al was het bloeden gestopt. Na een uur zenuwslopend en vermoeiend wachten kreeg ik de echo. Hartslag afwezig.
IEven later stond mijn hart ook stil. Ik barstte in tranen uit en moest een curettage boeken. Mijn zwangerschap stopte op 8 weken.
Ik begon elke dag te huilen en moest heen en weer naar het ziekenhuis om een bloedmonster en een ECG te krijgen, urenlang wachtend. Ik bleef bijna 6 uur en kwam de volgende ochtend terug om alles te doen. Toen de operatie eenmaal voorbij was en ik naar huis ging, voelde ik me beter, omdat ik eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten.
Maar daar stopte mijn pijn niet, ik huilde, ik schreeuwde, ik klampte me met al mijn kracht vast aan mijn man en ons kleine meisje, en stortte mezelf halsoverkop in mijn geliefde werk.
Er is bijna een maand verstreken en helaas denk ik er nog steeds aan, misschien zal ik het nooit vergeten, maar ik ben verder gegaan voor mijn eigen bestwil en dat van mijn gezin. Er zijn momenten waarop ik wil huilen en dat doe ik ook, want stoom afblazen is goed.
Ouders, ventileren, huilen, maar weet dat vroeg of laat de regenboog zal voor iedereen komen!
