Mijn jeugd en adolescentie waren niet gemakkelijk.
Ik ben geboren uit twee jonge ouders met veel problemen, mijn biologische moeder woonde bij mijn grootmoeder en gebruikte al middelen, mijn vader ook. Ze waren allebei vijftien toen ik werd geboren. Mijn vader herkende mij niet terwijl mijn moeder een postpartumtrauma had en mij niet kon zien.
Op driejarige leeftijd ze hebben mij in een pleeggezin geplaatst.
Een verschrikkelijke relatie
De relatie met mijn moeder (vanuit het ouderlijk huis) was verschrikkelijk, ik begon al op zeer jonge leeftijd, toen ik op de basisschool zat, te beseffen dat zij een problematisch persoon was. Mijn vader was experimenteel scheikundige en kwam om zeven uur ’s avonds thuis. Hij ging helemaal op in die vrouw, hij had nergens iets over te zeggen en hij verdedigde niemand.
Toen ik op de basisschool zat, besefte ik hoeveel die vrouw maakte me bang, hij begon me gedurende de dag vele malen zonder reden te slaan, en toen hij het deed, kromp ik ineen als ik eraan dacht.
Ze sloeg me als ik ’s ochtends langzaam wakker werd, als ik niet lekker at wat ik moest eten, als ik een slecht cijfer kreeg, als ik niet schoonmaakte zoals ze zei…
Al van kleins af aan heb ik altijd moeite met inslapen en daardoor ook met wakker worden. ’s Ochtends was ik helemaal stoned en het duurde even voordat ik helemaal wakker werd. Ze vond het niet leuk en zette me in mijn pyjama onder het ijskoude water van de douche en zei dat ik wakker moest worden.
Als ik een slecht cijfer haalde op school, gooide ze het dagboek over mijn hoofd, en als ze om de een of andere vreemde reden willekeurig boos op me werd, sloeg ze me met klappen en stoten en als ik mezelf probeerde te verdedigen, trok ze haar handen eraf. mijn gezicht en vertelde me “bedek jezelf niet als ik je sla”, op het moment dat ik begon te huilen zei hij “je huilt veel, je geeft me geen medelijden met je” of “je huilt veel, je don laat me geen medelijden met je hebben”.
Ik was zes jaar oud.
Ik dacht altijd dat hij een probleem had met de vrouwelijke figuur in het algemeen.
Er waren veel kinderen in het ouderlijk huis, maar ze hadden allemaal ernstige lichamelijke problemen, ik was niet gezond en mijn nieuwsgierige en koppige gedrag irriteerde haar.
Want een kind met lichamelijke problemen, hoe moeilijk zijn situatie ook is, is altijd makkelijker te hanteren dan een meisje dat in de puberteit komt.
Ik heb het huis nooit verlaten als het niet om sport, muziek en school gaat. Mijn leeftijdsgenoten nodigden me niet eens meer uit voor verjaardagsfeestjes, en ondanks alles probeerde ik altijd gelukkig te zijn. Ik hield van mijn broers, zorgde voor ze en speelde met ze.
Toen ik de puberteit bereikte, begon mijn lichaam ook te veranderen, ik begon meer rondingen te krijgen, ik was toch al elf jaar oud.
Ze begon geobsedeerd door mij te worden.
Hij kocht sportieve zwemkleding voor me met een korte broek en een topje, begon me heel wijd en jongensachtig aan te kleden en liet me 4 mm van mijn haar afknippen.
Maar ik heb, ondanks alle pijn, altijd geprobeerd mijn leven te leiden en gelukkig te zijn.
De mishandelingen begonnen steeds heviger te worden en om nog absurdere redenen.
Ik voelde me vies, lelijk, waardeloos en nutteloos. Hij vertelde me dat ik dik werd, dat ik niet in de buurt van mannen moest komen omdat ik ze gewoon wilde neuken, enz…
Het absurde aan deze vrouw was haar ambivalente gedrag… ze ging van het beledigen van mij naar het vertellen dat ik een gave had. Van het vertellen dat ik nutteloos was tot het vertellen dat ik supergoed was.
En toen ik opgroeide, besefte ik dat het bevredigen van haar voor mij als een medicijn was geworden.
Ik heb alles geprobeerd om haar trots op mij te maken. Ik was tenslotte een eenzaam meisje, zonder vrienden, dat nooit het huis verliet… Ik denk dat mijn gedrag destijds normaal was.
Maar diep van binnen haatte ik haar.
