Alles was klaar voor de curettage, maar ik had er gewoon geen zin in. Dan die woorden: “Er is een hartslag, de baby leeft.”
Het begon allemaal op 7 december 2021: een superpositieve test voor een tweede zwangerschap waar helemaal niet naar werd gezocht. Ik was super geschokt en probeerde te begrijpen wat ik kon doen met 2 kinderen onder de 3 jaar en een baan die me de hele dag kostte!
Na de eerste schok heb ik de gynaecoloog gebeld en op 30 december een afspraak gemaakt voor het eerste bezoek! Ik kwam super voorbereid op dat bezoek alsof ik een examen zou gaan afleggen op de universiteit waarvan ik de uitslag al wist, dat zou ik nooit hebben gedaan wachten op slecht nieuws, ook omdat de meerdere keren uitgevoerde bètatests zeer positieve resultaten opleverden.
Ik kwam bij de gynaecoloog en ik was 9 weken onderweg, dus het boontje moet er best goed uit hebben gezien. Zodra de dokter mij had onderzocht, begon hij te zeggen dat er iets mis was, dat de zwangerschapskamer was verplaatst, alsof deze op het punt stond te worden uitgezet. Hij vertelde me dat het embryo niet zichtbaar was en dat het zou moeten worden verwijderd. gezien de weken gezien worden. Ik herinner me dat ik zojuist “neeee” riep.
Ik was boos op de wereld
Hij liet me aankleden en zei dat ik de bèta voor de zekerheid drie keer moest proberen. Ik verliet zijn atelier met de dood in mijn hart, boos op de wereld omdat ik er niet naar had gezocht, maar inmiddels was ik aan het idee gewend en was ik gelukkig.
Ik deed de eerste bèta’s en er kwamen er 36.789 uit, ik deed de tweede 35.994, ik deed de derde bèta’s 35.457… Ik stuurde alles naar de gynaecoloog die antwoordde dat, zoals hij aannam, de zwangerschap was gestopt omdat de bèta’s daalden . Wij organiseren de curettage op 10 januari 2022.
Ik huil 10 dagen dag en nacht. Ik had echt geen zin om dit te schrappen.
De dag van de curettage breekt aan
Het is 10 januari, ik ga naar het ziekenhuis voor routinezaken: uitstrijkje, bloedonderzoek, ECG en echografie.
Ik weet nog dat de dienstdoende gynaecoloog jong was en dat ze er lang over deed om mij een echo te geven, het leek mij heel vreemd omdat er weinig te zien was en omdat ik nog nooit zo’n lange echo had gehad.
Op een gegeven moment belde hij een collega die de kamer binnenkwam en ook naar de monitor keek en riep: “Oh ja, dit is de hartslag!”
Ik was verbaasd en riep uit: “Wat???”
En de doktoren: “Mevrouw, excuseer ons, maar hier is de hartslag, de baby leeft! Kennelijk had het analysecentrum de bèta’s verkeerd!”
Ik weet niet hoe het bij de bèta’s drie keer fout ging, ik weet alleen dat het een enorme vreugde was.
En zo werd op 30 juli om 9.46 uur Rebecca geboren.
Van moeder Chiara
