Ik ben een moeder van 49 jaar, ik zal je mijn verhaal vertellen voordat ik moeder werd, precies 10 jaar.
Ik was 38 jaar oud toen ik mijn partner ontmoette, hij had onlangs een slecht huwelijk gehad en had een zoon. Na anderhalf jaar gaan we samenwonen en beginnen plannen te maken… Na bijna een jaar denken we erover om een kind te verwekken, na verschillende pogingen is hier het wonder van het leven… dat zich al snel realiseerde dat het slechts een droom.
Bijna in de derde maand heb ik mijn eerste bezoek, ik ben blij om haar hartje te horen, maar… Hier kijkt de gynaecoloog me perplex aan, ik begin niet te begrijpen wat ze me vertelt, aangezien het mijn eerste ervaring is.
“Kijk mevrouw, alles gaat goed, maar ik voel geen hartslag.”
Ik kijk naar haar. “Het kan gebeuren”, antwoordt hij. ‘Misschien zijn de berekeningen verkeerd gedaan. Ik zie je volgende week weer.’
Ik ben een beetje teleurgesteld en ga naar huis. Na een paar dagen begin ik me ziek te voelen, afscheiding en buikpijn te krijgen. Ik bel en hij zegt onmiddellijk dat ik progesteron moet nemen. Alles is weer normaal, maar niet voor lang.
Er begint een vreselijke buikpijn en ik haast me naar de eerste hulp. Ik ga voor een echobezoek en wacht. De dienstdoende arts vertelt mij:
“Mevrouw, het spijt me, helaas gaat de natuur zijn gang als er iets misgaat.”
Ik keek verbaasd zonder iets te begrijpen en vervolgde als volgt: “Helaas worden deze zwangerschappen duidelijke eicellen of witte zwangerschappen genoemd. Bel uw arts om erachter te komen wat u moet doen…”
Ik, die zoveel had gehoopt, ik, blij dat onze droom eindelijk werkelijkheid zou worden, zie alles verdwijnen als een handvol zand, met woede en angst in mijn hart omdat ik had gefaald als vrouw, als moeder en daarboven allemaal als partner.
Huilen en zoveel duisternis om mij heen. De noodlottige dag breekt aan en ik voel me leeg.
Gelukkig beschouw ik mezelf als een sterk karakter en dankzij mensen en mijn partner kom ik er uit.
Precies twee maanden later herhaalt het wonder zich. Het was eind september dat ik begon, of beter gezegd, ik begreep dat er iets magisch aan de hand was, sterker nog, op 4 oktober deed ik de test… positief.
Een enorme vreugde, maar tegelijkertijd veel angst. Ik informeer mijn dokter en na twee dagen komt ze bij mij: het echoot en hier is dat prachtige geluid, het kloppen van het hartje van mijn grote liefde.
Meteen gecontroleerd, hij schrijft mij een medicijn voor en de zwangerschap gaat door en alles is in orde.
Op 4 juni ligt in mijn armen het mooiste geschenk dat het leven mij kan geven… Mijn Francesco. Ja, dat klopt, ik noemde hem Francesco. Ik geloof in de tekenen van het lot, omdat ik bij de eerste zwangerschap altijd tegen mezelf zei dat een jongen of een meisje deze naam moest krijgen, maar dan…
En toen ik herontdekte dat ik zwanger was, was het de dag van Sint Franciscus.
Tegen al die moeders die dit moment doormaken, zeg ik dat we niet moeten opgeven. We zijn geboren om krijgers te zijn en de goddelijke hand laat ons nooit in de steek.
Hier is dit mijn verhaal. Nu is mijn kleine man 8 jaar oud en hij is de reden van mijn leven, mijn grootste liefde, een oneindige liefde.
Met liefde,
moeder Giusy
