Het hebben van een klein meisje is altijd mijn droom geweestsinds ik klein was.
Ik wilde de zogenaamde “vrouwelijke”. Staartjes, jurkjes, rokjes, kortom… een mini-me. In april 2017 trouwde ik met de man van mijn leven. Datzelfde jaar ontdekte ik dat ik een meisje verwachtte! mijn wens was uitgekomen…
Ik krijg eindelijk een meisje! De zwangerschap verloopt uitstekend. Ik doe alles wat ik voorheen deed om niet moe te worden. Met 7 maanden maak ik de kinderkamer klaar. mijn man schildert roze en met veel poppen. We geven haar op, we vullen de kledingkast vol met wat Giulia’s kleren zullen zijn… zo hebben we besloten haar te noemen. Die kleren die ik altijd bij haar had gedacht.
Alles gaat geweldig. We zijn blij en kunnen niet wachten om Giulia bij ons te hebben. Op precies 38 weken beginnen de eerste pijnen. Het was een oktobermiddag. Ik had gasten thuis. Ik begin me raar te voelen. Ik leg mijn zus uit wat ik voel, en zij zegt tegen mij: “Het zijn weeën, ga naar het ziekenhuis.” Omdat ik niet wist wat mij te wachten stond, besloot ik mijn koffer mee te nemen.
Ik ben op de eerste hulp. Tijdens het wachten neemt de pijn toe en, tussen de ene angst en de andere, zelfs nog meer Ik wist niet dat ik binnenkort mijn Giulia zou ontmoeten. Het is mijn beurt. Ik zit op het bed. De dienstdoende arts onderzoekt mij. Baarmoeder is 2 cm verwijd. Het is tijd voor de echo.
Op het moment dat ze de echo laten maken, word ik overmand door absurde angst. De dokter kijkt naar mij, kijkt naar mijn man. Verbaasd vraagt hij de vroedvrouw om een andere dokter te bellen. Ik vraag om uitleg. Niemand heeft de moed om mij die zin te vertellen die ik vandaag de dag nog steeds hoor: “Mevrouw, het spijt me, er is geen hartslag.”
“Er is geen pols.” Mijn dochter is weg vanwege dat verdomde snoer
Ik zink in wanhopige tranen, ik vraag om onmiddellijk te kunnen bevallen zodat ik haar kan redden. Maar ik zie dat beeld, dat beeld van mijn dochter, die daar staat en niet beweegt. Tot de ochtend had ze echter veel bewogen.
Kort daarna ben ik spontaan bevallen van Giulia. Stuitligging. Hoe triest is het om niet te kunnen zeggen “Ik gaf aan het leven…”, want helaas had Giulia niets van het leven.
Ze was prachtig. Drie kg schoonheid, blond en identiek aan haar vader. Mijn man was bij mij. Ze zorgen ervoor dat we haar in onze armen houden. Ik herinner me nog haar parfum, haar geur, haar zachte huid en die kleine gesloten oogjes die nooit opengingen. Ik omhelsde haar, ik streelde haar. Toen namen ze haar van mij af… en ik heb haar nooit meer gezien.
Dat vervloekte koord had haar van mij weggenomen. Na ongeveer twee jaar werd ik zwanger van een ander meisje. Ik ging door de zwangerschap heen met de angst dat het mij weer zou kunnen overkomen. Mijn dochter kwam ter wereld met een oorverdovende kreet, die kreet die mij emotioneel maakte. Giulia had mij dat kleine meisje gegeven. En ik bedank haar altijd. Elke dag.
Nog niet zo lang geleden kreeg ik ook een zoontje. Ik mis Giulia heel erg. Er is geen dag dat ik niet aan die momenten denk.
De pijn blijft in het hart… maar we leren onszelf ervan te overtuigen. Natuurlijk… omdat het leven je dwingt om vooruit te gaan en het enige wat je hoeft te doen is daarin mee te gaan. Vandaag ben ik blij met mijn kinderen, maar Giulia is altijd bij mij. In de loop van de tijd heb ik geleerd te denken dat ze er altijd is, ik zie haar alleen niet. Maar die is er wel, en op iedereen die mij vraagt: “hoeveel kinderen heb je?”, antwoord ik… “drie”.
door Giusy
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
