Ik ben moeder van twee prachtige meiden van 10 en 4 jaar oud.
In maart kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik ga voor de eerste echo en ze vertellen me dat de mijne een tweelingzwangerschap is.
De een zag en hoorde een hartje en die was 8 weken oud, de ander had nog steeds geen hartslag maar was 6 weken oud. Na 10 dagen bezocht ik het opnieuw.
Een van de twee werd opnieuw opgenomen, de tweede had een prachtig hartje, een geluid waar ik vanaf het eerste moment van hield. De examens en alles ging goed. Ik breng andere bezoeken, ze is mooi en compleet met alles. Alles was normaal.
Ik heb het bezoek op 16 juli. 18 weken en 5 dagen. Het ging goed met mij en ik hoopte dat we de seks zouden zien. De gynaecoloog start het onderzoek, ik zie een ander beeld en dan bevestigt zijn gezichtsuitdrukking voor mij dat er iets mis is. Hij kijkt me aan en zegt deze woorden: “Er gaat niets goed, helaas is er geen hartslag meer. Het is ongeveer 3 weken geleden gestopt. Het spijt me zo.”
Ik voelde me leeg, ik kon niet huilen en ik hoopte dat het maar een nare droom was. Mijn man schudde mij de hand, maar ik voelde niets… kort daarna barstte ik in tranen uit, waarvan ik denk dat ik dat nog nooit heb gedaan…
De gynaecoloog zegt dat ik terug moet naar het ziekenhuis, maar dat kon niet. Mijn twee kleine meisjes wachtten op mij bij het huis van mijn ouders om het geslacht te achterhalen. Ik ga terug naar ze toe en zodra ik aankom maken ze me blij en vragen ze me om seks en met tranen in mijn ogen moest ik ze allebei uitleggen dat mijn zusje er niet meer was…
Na ieders tranen en wanhoop ging ik naar het ziekenhuis. Ze namen me op, plaatsten me in een kamer met apparatuur voor gynaecologische onderzoeken, op de kraamafdeling, waar ze twee moeders bezochten, waar ik het hart moest voelen van een echo van een kind dat niet van mij was.
Ik heb veel geleden.
Ik dacht dat mijn dochter in mij zat, zonder hartslag.
De volgende dag plaatsten ze me alleen in een andere kamer. Voor vrouwen die nummers aan het maken waren. Dit helpt degenen zoals ik die lijden niet, degenen zoals ik die gebroken waren.
Ze nodigden me uit om een pil te nemen om de bevalling op gang te brengen.
De bevalling begint, ondraaglijke pijn. Alleen, altijd alleen, zonder iemand, zonder mijn man. Ik had urenlang pijn, totdat ik begon te zeggen dat ik het gevoel had dat ik moest duwen. Ze brengen mij naar de verloskamer. Na pijn en geschreeuw ben ik bevallen van mijn dochtertje. Ze vragen of ik haar wil zien, maar ik zeg nee.
In eerste instantie blijft de placenta binnen, ze geven mij een curettage met ondragelijke pijn. Meteen daarna zeg ik dat ik me niet lekker voel, het voelt alsof er veel bloed uit mij komt. Ze zeggen dat het normaal is. Ik houd vol dat het te veel is, maar ze blijven me vertellen dat het normaal is, totdat ze beseffen dat het te veel is. Ik voel me duizelig, val flauw en herstel na een tijdje terwijl ik meer mensen in de kamer aantref. Gynaecoloog, hoofdarts, verpleegkundige, anesthesioloog. Ze geven me nog een schraapsel. Infuus, zetpillen etc…
Er komt een dame, ik zeg haar dat ik het kleine meisje wil zien. Ik besluit haar te zien, na zoveel lijden. Een klein meisje compleet met alles. De vrouw raakt het aan om mij alles te laten zien en vraagt of ik het wil meenemen, maar ik zeg Nee… ze vertellen me dat ze begraven zal worden bij de witte engelen in onze stad…
Ik zou die dag uitgaan, maar tijdens het bezoek zat ik vol bloedstolsels, zelfs in mijn dikke darm. Ze haasten me naar de operatiekamer en geven me deze keer een curettage met volledige anesthesie. Ik heb ze allemaal meegemaakt.
De volgende dag, nog een controle, ga ik naar buiten. Leeg van binnen en van buiten.
Vandaag is het 3 maanden geleden dat ik mijn kleine meisje verloor, ze zou in november geboren worden.
Ik heb vaak eindeloze huilbuien, maar ik moet doorgaan voor mijn twee kleine meisjes. We hebben de naam voor haar gekozen, alle vier samen. We noemden haar Sofia, de naam die mijn kleintjes hadden gekozen. Ze adviseerden me om over haar te praten, omdat ze er was en altijd in onze harten zal zijn.
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Annamaria
