Ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen, zodat ik veel toekomstige moeders kan helpen die de hoop verliezen.
We trouwen in 2018, we beginnen meteen met proberen omdat onze grootste wens is om een kind te krijgen. Maanden gaan voorbij en elke maand is een teleurstelling omdat je menstruatie eraan komt.
Dus na zes maanden proberen maak ik een afspraak met de gynaecoloog om te zien of we problemen hebben en beginnen we alle tests te doen, zowel mijn man als ik. Alles normaal. Laten we een behandeling met clomid proberen, laten we de ovulatie controleren, maar er gebeurt niets. In mei 2020 adviseert de gynaecoloog het laatste onderzoek, dat van de eileiders.
Alles perfect, de buizen zijn open. Hij adviseert ons om contact op te nemen met een PMA-centrum omdat alles normaal is, maar het komt niet aan. Daar verliezen we de hoop en de volgende maand… zwanger! Ik doe 3 tests en ze markeren allemaal de twee lijnen. We konden het niet geloven, het leek een geschenk uit de hemel. Alles was normaal, het ging goed met mij, vermoeidheid, zwaar gevoel in mijn benen.
Wij stellen ons onze kleine al voor. We zijn met vreugde op een andere planeet. De dag van het eerste bezoek breekt aan en… de wereld valt op ons. ‘Het embryo is er, maar het is te klein en je voelt de hartslag niet. Ik zie je volgende week, maar ik kan je niet veel hoop geven.’
Verlies nooit de hoop. Mijn regenboogbaby
Teleurgesteld verlaten we de kliniek. We wachten tot de volgende donderdag met het bezoek, maar maandag begin ik wat bloedverlies te krijgen. Ik bel meteen de gynaecoloog die mij laat rusten. Ik bezoek na twee dagen en het embryo is gegroeid en er is ook een lichte hartslag. De verliezen houden echter aan en de volgende dag besluit ik naar het ziekenhuis te gaan.
Uiteraard alleen want vanwege Covid kunnen er geen begeleiders binnen.
Een heel onbeschofte dokter vertelt me: “Mevrouw, er is geen hartslag, het spijt me, uw menstruatie begint... en als ze niet gaat, kom dan hier terug en we zullen haar de pillen geven. En huil niet, het betekent dat je niet onvruchtbaar bent.” Ik ga huilend naar buiten en ga naar mijn man, maar ik kan niet praten.
De volgende dag voel ik me vreemd, buikpijn, krampen… en het bloeden gaat door. ‘S Avonds ga ik naar de badkamer en begin ik te bloeden. We bellen de ambulance die mij met loeiende sirenes wegvoert en als ik na teveel bloedverlies bij het ziekenhuis aankom, zeggen ze: “Mevrouw, we moeten het er met een tang uithalen, anders stopt het bloeden niet”.
Dus ze doen het, ze laten me deze tas zien… het breekt mijn hart. Ik was 10+4. Ze namen me op in het ziekenhuis en hielden me twee dagen in de gaten, en stuurden me toen naar huis… beetje bij beetje herstel ik, ik wacht op mijn menstruatie en doe de tests om te zien of alles in orde is. De dagen gaan voorbij en ik voel me steeds slechter, ik mis iets, ik mis dat kind ook al zat hij nog in de cel.
Mijn man besluit mij voor 5 dagen mee te nemen naar Riccione om mij wat af te leiden. We hebben plezier, we zijn zorgeloos… en de volgende maand worden we niet ongesteld. Ik doe een test en… zwanger! Paniek… Ik ga van het meest absolute geluk naar de grootste angst. Ik breng het eerste bezoek en alles is perfect. Ik doe een DNA-test en ook dat gaat perfect.
Elk bezoek is een enorme angst, maar we arriveren in juni en een week voor de uitgerekende datum besluit onze kleine te komen en na een lange en pijnlijke bevalling heb ik haar in mijn armen! En alle angst van de voorgaande maanden verdwijnt!
Nu is onze kleine bijna 7 maanden oud en zij is ons geluk. Zo nu en dan denk ik terug aan wat we hebben meegemaakt en valt er een traan, maar ik denk ook dat als we de hoop hadden verloren, we nooit onze grootste vreugde zouden hebben gehad! Verlies nooit de hoop, vooral niet in moeilijke tijden, ook omdat wanneer we het het minst verwachten, arriveert onze regenboog!
van Giulia
Wil jij ook jouw verhaal schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it
