Hoe Auschwitz uit te leggen aan kinderen en tieners

Il 27 januari gebeurt op herdenkingsdag ter nagedachtenis aan de uitroeiing en vervolging van het Joodse volk en van de Italiaanse militaire en politieke gedeporteerden in de nazi-kampen. Deze datum werd door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties gekozen omdat op die dag, in 1945, de Sovjet-troepen van het Rode Leger het land bevrijdden. Concentratiekamp Auschwitz, in Polen, het grootste en meest efficiënte vernietigingscentrum van nazi-Duitsland, gezien als symbool van de Holocaust en de Shoah. Het uitleggen aan kinderen en jongeren van de verschrikkingen die zich binnen de muren van Auschwitz hebben afgespeeld, is geen gemakkelijke taak. Precies om deze reden stuurde het Ministerie van Onderwijs en Verdienste in 2018 de ‘Nationale Richtlijnen voor het onderwijzen van de Holocaust op school’ naar scholen van alle niveaus. Hier leest u hoe u jongeren kunt vertellen over een van de lelijkste pagina’s uit de geschiedenis.

Auschwitz was een nazi-concentratiekamp dat in 1940 door de Duitsers in de buitenwijken van Duitsland werd gesticht Auschwitz, een Poolse stad. In 1942 werd het het grootste van de door de nazi’s gecreëerde vernietigingscentra, waar het werd uitgevoerd ‘Eindoplossing voor het joodse vraagstuk’ook bekend als de “Uiteindelijke oplossing” op de joodse kwestie, een eufemisme waarmee de nazi’s de uitroeiing van de joden aanduiden. Meer dan 1 miljoen mensen zij kwamen daar om het leven tijdens de Tweede Wereldoorlog, tussen 1940 en 1944.

Naast het oorspronkelijke kamp, ​​genaamd Auschwitz I, werden tijdens de Holocaust verschillende andere kampen in het complex gecreëerd, waaronder het beruchte vernietigingskamp Auschwitz. Birkenau (Auschwitz II), het werkkamp van Monowitz (Auschwitz III) en 45 andere subkampen gebouwd tijdens de Duitse bezetting van Polen, waar gedeporteerde mensen werden ingezet om in verschillende Duitse industrieën in de omgeving te werken.

In de collectieve verbeelding is Auschwitz de universeel symbool van het concentratiekampmaar ook synoniem met “doodsfabriek”, gemaakt in het hart van het Oost-Europa van de 20e eeuw.

Tegenwoordig is Auschwitz open voor het publiek Gedenkteken en museum van Auschwitz-Birkenau. Het is ook het enige vernietigingskamp UNESCO werelderfgoed.

Eenmaal naar het concentratiekamp Auschwitz gedeporteerd, werden de gevangenen in twee groepen verdeeld: “mannen” en “vrouwen en kinderen”. Vervolgens werden ze door artsen onderzocht: arbeidsongeschikten, zoals zwangere vrouwen, kregen het bevel te douchen en vervolgens naar de gaskamers gebracht. Degenen die wel konden werken, werden echter geregistreerd en kregen een baan toegewezen Gevangenenummer getatoeëerd op linkerarm. Vervolgens kregen ze een barak en een baan toegewezen. Ze werden gedwongen hun kleren uit te trekken, vervolgens hun hoofd te laten scheren en te douchen. Tenslotte was er de levering van een‘gestreept uniform.

De dag in concentratiekamp Auschwitz begon bij zonsopgang. De gevangenen werden gewekt door het geluid van een gong, een tweede gong deed hen appèl rennen, waarna ze aan het werk gingen. Werktijden waren 12 uur in de zomer en het kwam erop neer 10 tijdens de winter. Je mocht alleen op vaste tijden naar het toilet. Op zondag was er geen werk, de mensen die in Auschwitz geïnterneerd waren, brachten de dag door met het opruimen van hun kazernes, het nemen van de wekelijkse douche en het verstellen of wassen van hun kleren.

Aan zaken als extra eten vragen, werk overslaan, roken of buiten de toegestane uren naar het toilet gaan, werd gedacht misdaden. Onder de soorten straf de meest voorkomende was geseling en opsluiting in blok 11, terwijl de ‘paal’, of hangende marteling, een van de pijnlijkste straffen was, die gewoonlijk enkele uren achter elkaar werden opgelegd, waardoor het slachtoffer vaak niet in staat was te werken en daarom bestemd was voor de dood. gaskamers.

Senator voor het leven Liliana Segreeen overlevende van het vernietigingskamp Auschwitz, heeft haar verhaal meerdere malen aan de nieuwe generaties verteld, om te voorkomen dat er meteen weer iets zou kunnen gebeuren. Geïnterneerd op slechts 12 jaar oud in het nazi-concentratiekamp behoorde hij tot de groep vijfentwintig overlevenden van de 776 Italiaanse kinderen onder de 14 jaar, die daarheen werden gedeporteerd. “Er was bij degenen die ik ontmoette – legde senator Segre in haar laatste openbare getuigenis uit – de zekerheid dat ze superieur waren, van het superieure ras. De menselijke? Nee, ze waren niet menselijk”.

Volgens een onderzoek van de OESO uit 2006 zijn er veel Italiaanse scholen, inclusief basisscholen, die de Shoah in hun leerplannen hebben opgenomen. Tijdens Dodenherdenking worden verschillende ceremonies, initiatieven, bijeenkomsten en gedeelde momenten van het vertellen van feiten en reflectie georganiseerd, vooral op scholen van alle niveaus, over wat er is gebeurd met het Joodse volk en met de Italiaanse militaire en politieke gedeporteerden in de nazi-kampen, met het doel om de herinnering aan een tragische periode in de geschiedenis in ons land en in Europa in stand te houden, zodat soortgelijke gebeurtenissen nooit meer kunnen gebeuren.

In zijn boek “Jij bent herinnering”Matteo Corradini, hebraïst en schrijver die zich met scholen bezighoudt met geheugenonderwijs en expressieprojecten, legt het belang uit van het gebruik van een taal die past bij de leeftijd van de leerlingen en hun opleiding. Bij kinderen is het belangrijk om te zoeken naar een aanpak die de juiste is minst traumatisch mogelijk. Het kiezen van geschikte beelden, het vermijden van de meest brute beelden en de voorkeur geven aan beelden die verband houden met verhalen van mensen, het onderwerp aanpakken zonder al te veel in de huiveringwekkende details te duiken, zijn enkele van de indicaties voor degenen die de Holocaust aan de kleintjes willen uitleggen.

“Het uitleggen van de Shoah voor wat het werkelijk is (de uitroeiing, de vernietiging van menselijke wezens zonder onderscheid naar geslacht en leeftijd, en de manieren waarop dit gebeurde) is niet eenvoudig om met kinderen onder de dertien jaar om te gaan.

Het is echter mogelijk om alternatieve technieken te vinden die niet zozeer uit te leggen zijn, maar om kinderen dichter bij de discussie te brengen, die vervolgens in de loop van de jaren diepgaand zal worden onderzocht”, legt Lia Toaff uit, curator van tentoonstellingen voor het Joods Museum van Rome en specialist van de twintigste eeuw

Over het algemeen wordt het onderwerp op scholen op de basisschool gepresenteerd, vanaf het vijfde leerjaardoor het voorlezen van liedjes, gedichten of de films en documentaires kijkenom vervolgens in al zijn aspecten te worden geanalyseerd tijdens de middelbare en middelbare schooljaren, zelfs tot en met uitstapjes naar herdenkingsplaatsenkom Auschwitz.