Ik ben 27 jaar oud en iets meer dan een jaar geleden ben ik bevallen van een tweeling. Een zwangerschap die zeer snel arriveerde bij de eerste poging tot conceptie, bichoriale diamnion.
De eerste maanden voelde ik me vrijwel altijd ziek, dag en nacht, fysiek was het een hele zware periode, bovendien was het voor mij geen gemakkelijk en onbezorgd moment, omdat ik kort na het gesprek van mijn ouders ontdekte dat ik zwanger was, wat na bijna Na dertig jaar huwelijk hadden ze besloten uit elkaar te gaan.
De dagen gingen nooit voorbij, tussen bed, braken, boxen en helaas ook wat bloedingen die rond de 6 weken begonnen.
“Er is een onthechting mevrouw, absolute rust en 1 keer per dag progesteron”.
70.000 vraagtekens in mijn hoofd, de angst om bij elke echo te horen dat er iets mis was gegaan. In plaats daarvan gingen de eerste vier maanden voorbij en voelde ik me eindelijk “buiten gevaar”, ze vertelden me de seks, twee prachtige jongens levendig en vrolijk. Op een echografie glimlachte zelfs Leonardo met zijn mond open!
Ik kan me geen wereld voorstellen waarin ze niet bestaan. Ze hebben mijn bestaan en dat van hun vader op zijn kop gezet, ze hebben mij doen beseffen hoe sterk ik ben, ondanks het verdriet en ondanks de moeilijkheden. Ze nemen al mijn energie weg, maar ik zou elke dag mijn leven voor ze geven.
Van moeder Alba
