Ik werd zwanger op 30-jarige leeftijd tijdens de lockdown. Het was een vreemde zwangerschapIk accepteerde de veranderingen in mijn lichaam niet en de hormonen hielpen niet, maar gelukkig is het altijd goed gegaan met de baby en is hij sterk en gezond geworden.
Toen, op een avond, gewoon de 37e week raakte, mijn vliezen braken en na bijna twee dagen bevalling beviel ik met behulp van de zuignap.
Een onbeschrijfelijke vreugde om mijn zoon te zien! Maar toen ik na precies twee dagen thuiskwam, had ik er een hormonale schommeling die weken duurde.
Ik huilde en voelde me alleen en uitgeput, in plaats van blij te zijn voor mijn kleintje. Mensen begrepen niet dat ik niet beter kon worden, hij veroordeelde mij omdat ik altijd verdrietig en betraand was.
Ik klemde mijn tanden op elkaar en terwijl ik als vader en moeder voor mijn kleintje bleef optreden, Ik ben over die vreselijke periode heen die babyblues heet, wat zelfs nog erger had kunnen worden. Ik zou willen dat meer moeders hierover geïnformeerd zouden worden, ik zou willen dat zij zich niet zo verkeerd zouden voelen als ik.
Ik wou dat ze dat begrepen huilen en verdrietig zijn kan gebeuren, vooral als er een kind wordt geboren. Ik zou graag willen dat alle nieuwe moeders gesteund en geholpen worden om dit te overwinnen. Ja, omdat het overwonnen kan worden.
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
