Ik was 30 jaar oud toen ik sterk het verlangen voelde om moeder te worden. Een paar maanden na de bruiloft begonnen we het met een mengeling van angst en enthousiasme te proberen. Het leek zo gemakkelijk, zo eenvoudig, zo natuurlijk en toch Maanden gingen voorbij en er gebeurde niets.
We gingen naar mijn gynaecoloog die ons alle noodzakelijke tests liet doen. Geen probleem, maak je geen zorgen, je bent jong.
Na een jaar van mislukte pogingen besloot ik me tot een privé Pma-centrum. Ook daar hebben we alle testen opnieuw gedaan. Alles is in orde. Wij hebben het geprobeerd met inseminatie. Prime beta 55. Maar na 1 week kreeg ik mijn menstruatie. Mijn verlangen was daar één stap verwijderd van mij. Ik heb hem even vastgegrepen, maar hij vloog weg. Je zit in een achtbaan. Het wachten, de hoop, het geluk en dan de val. Gewelddadig en plotseling.
Tweede inseminatie. Hetzelfde. We besloten even de tijd te nemen om de teleurstelling te verwerken. Ondertussen ging de wereld om ons heen verder. Stellen van vrienden en familieleden die kinderen kregen alsof er niets was gebeurd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar het was niet voor ons.
We besloten het te proberen Vijf. Maar ook in dat geval lage positieve bèta’s, maar positief en dan cyclus na 1 week. Op dat moment was ik doodsbang dat ik niet het gezin zou kunnen stichten dat we wilden. Van het niet kunnen moeder worden. Ondertussen het oordeel van anderen: ‘Ik zou het nooit doen. Een kind moet vanzelf komen’ en dan ‘maar weet jij hoe je een kind moet krijgen?’ En gelach onder de snor.
De tijd verstrijkt, maar we willen niet opgeven. Van de particuliere sector gaan we naar de NHS. We doen 3 pogingen bij ICSI, maar niets. Zowel ons moreel als onze hoop waren ondergronds. Waarom wij niet? In plaats van elkaar te verliezen, zijn we dichter bij elkaar gekomen en nog meer verenigd.
Uiteindelijk besluiten we het eens te proberen Spanje. We baden samen, we gebruikten onze laatste middelen, fysiek, mentaal en financieel en op 40-jarige leeftijd deed ik mijn laatste poging.
Nu laat het me rennen, het maakt me wanhopig, het laat mijn hart exploderen elke keer als ik ernaar kijk. Het resultaat van onze liefde die nooit opgaf is 10 jaar oud en heet Azië.
Van moeder Soledad
