Ik ben een 39-jarige moeder van twee kinderen met een verschil van slechts 15 maanden.
In september 2016 werd ik zwanger van mijn eerstgeborene, zeer gewenst door mij en mijn partner. Ondertussen kopen we een huis en verhuizen. Angelica is geboren in mei 2017 en alles is in orde. Helaas komt de melk niet, ze begrijpen niet waarom, aangezien het kleine meisje meteen aan de borst lag en volgens drie verschillende vroedvrouwen ook goed aansprak.
Maar de melk komt niet en binnen anderhalve maand heb ik heel weinig melk, dus stappen we over op kunstmelk. Ondertussen gaan de 40 dagen na de bevalling voorbij en hervat ik mijn seksuele leven. Ik slik de borstvoedingspil, maar kreeg daar helaas problemen mee, dus ik besluit ermee te stoppen.
Ondertussen komen de kerstvakantie eraan, mijn gynaecoloog is op vakantie, dus ik besluit te wachten tot de feestdagen voorbij zijn voordat ik andere voorbehoedmiddelen slik.
Op 1 januari 2018 ontdekte ik dat ik al drie weken zwanger was. Paniek. Ik was aanvankelijk van streek omdat ik inmiddels was afgevallen en weer was gaan werken. We wilden natuurlijk een tweede kind, maar niet zo snel. Mijn partner verzekert mij dat alles goed komt, en dat was ook zo. In september wordt mijn tweede kind geboren. Luca! Heerlijke zwangerschappen. Angelica heel kalm. Mijn moeder en mijn partner helpen mij veel.
Maar Luca heeft last van gastro-oesofageale reflux en slaapt niet. Het geven van borstvoeding ging bij hem vlot, maar de eerste 4 maanden sliepen we met mij op de bank met hem in mijn armen, want anders slapen we nooit.
Mijn partner slaapt bij Angelica die inmiddels anderhalf jaar oud is maar door de regressie stopt ze met praten. Het is moeilijk omdat Luca, gevolgd door de gastro-enteroloog, ondertussen melk slikt speciaal voor de reflux, maar hij raakt verstopt en de koliekenbeproeving begint.
Ze begonnen om 20.00 uur en eindigden om 1.00 uur.
Mijn partner sloot zich op in de slaapkamer en sliep met Angelica. Ik zat urenlang opgesloten in de slaapkamer terwijl Luca huilde.
Gezien de situatie besluit de gastro-enteroloog vroeg te spenen en beginnen we eindelijk het licht te zien. Een paar uur slaap ’s nachts die langzaam toeneemt. Eindelijk meer rust overdag zodat ik mij ook kan inzetten voor mijn dochter.
Mijn moeder heeft me veel geholpen en uiteindelijk heb ik geleerd om alleen rond te komen. Het is moeilijk. Het is vermoeiend, maar nu gaan ze allebei naar de kleuterschool. Angelica gaat in september naar de basisschool, ik ben weer begonnen met werken. En alles wat ik heb meegemaakt is verdwenen omdat ik mijn kinderen sereen, gezond en heel hecht zie en al deze liefde vergoedt je alles!
Moeders, wees niet ontmoedigd, mijn liefste! Je hebt een innerlijke kracht die je niet kent, maar die je door alles heen zal slepen! Onthoud dit altijd, vooral op de donkerste momenten en als je erg moe bent!! Een dikke kus voor iedereen!!
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Ilenia
