Maakt u zich zorgen over de kleine of grote leugens die uw kinderen vertellen? Wij hebben zeker niet de eis van
een kind om alleen waarheden te vertellen, maar het is goed om hem te helpen het concept van liegen beter onder controle te krijgen.
In deze richting is de eerste belangrijke stap het definiëren van wat een leugen is. Vanaf het begin is de definitie negatief. De interpretatie ervan hangt echter af van de leeftijd van het kind. Vervolgens wijzen we het kind erop dat liegen negatieve gevolgen heeft.
Vanaf jonge leeftijd (omdat het gemakkelijker is om sommige moeilijke termen te begrijpen) vertellen we ze mythen – sprookjes, waarin de hoofdpersoon liegt en de gevolgen heeft ondervonden, of iemand het slachtoffer is geworden van een leugen.
Bij oudere kinderen benadrukken we dat liegen vooral een daad van lafheid is. Het laffe karakter is weerzinwekkend voor kinderen, omdat ze zich aangetrokken voelen tot de sterke, moedige held. Vanaf dat moment laten we ze weten dat wanneer iemand liegt, dit te zien is omdat hun gelaatstrekken veranderen. Hij zweet, bloost, speelt zenuwachtig met zijn handen, raakt zijn haar aan en maakt nooit oogcontact. Dus de leugenaar laat zich altijd zien. En je gaat niet om met een leugenaar. We liegen niet omdat we niet willen dat er voorgelogen wordt. Wij benadrukken hen dat dit geen correcte manier is om het gewenste te bereiken.
Integendeel, ze onthullen een persoon die niet durft. Maar bovenal moeten wijzelf met ons handelen betrouwbaar en consistent zijn met onze kinderen. Als we iets niet weten, misleiden we ze niet en vermijden we ze niet door te liegen. We vertellen ze gewoon dat we het niet weten en dat we binnenkort zullen proberen hun vragen te beantwoorden.
We straffen het kind niet hard als hij liegt. Maar we tonen onze teleurstelling sterk en voeren een tactisch spel uit om hem ervan te weerhouden opnieuw te liegen met de simpele “je hebt zo vaak tegen me gelogen dat ik je niet meer geloof”. Wanneer het kind deze afwijzing voelt, zal hij twee keer nadenken voordat hij liegt.
Tegelijkertijd, als een kind tegen ons liegt, laten we hem dan niet haasten om hem een hint te geven. Mogelijk is hij het slachtoffer geworden van intimidatie, waardoor hij niet getuigt van iets dat hem is aangedaan, iets wat hem zorgen baart en hij de waarheid niet kan vertellen omdat hij zich schaamt. Om te hebben beloofd niet tegen zijn vrienden te zullen getuigen.
Zo leren we op subtiele wijze wat er met hem gebeurt en bevrijden we hem van wat moeilijk te verbergen is. Natuurlijk kan liegen vaak duiden op problematische communicatie tussen ouders en kinderen. Misschien voelen ze zich niet op hun gemak om hun fouten te onthullen, omdat de angst voor extreme straffen de overhand heeft. Ouders kunnen dominant zijn en daarom aarzelen de kinderen om hen te benaderen.
In ieder geval is zelfkritiek van de kant van de ouders vereist en de inspanning om vriendelijk met hun kinderen te communiceren.
Van Magda Daskalaki, evolutionair psycholoog, speciaal medewerker neadiatrofis.gr
