Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, zat ik al in de derde maand van de zwangerschap.
Het was een periode waarin ik grote lichamelijke vermoeidheid voelde alsof ik koorts had. Ik had een lange periode cortisontherapie gevolgd, dus ik dacht niet veel na over het eerste gebrek aan menstruatiecyclus.
Ik was aan het trainen in de sportschool en bereidde me voor op een dansrecital. De vermoeidheid weerhield mij er echter van mijn doel te bereiken. Bij de derde gemiste periode besloot ik een bèta te doen…
Het waren moeilijke dagen… Door het positieve bètaresultaat raakte ik depressief.
Ik voelde me volwassen omdat ik een kind kreeg, ik voelde me grote schaamte. Ik was bang voor een misvorming van de foetus, ik voelde me als een vulkaan die op ontploffen stond. Ik had geen contact meer met de buitenwereld, ik had een intieme terugtrekking, ik bracht mijn dagen huilend door.
Uiteindelijk besloot ik op een dag te vertellen wat er met mij gebeurde… De vreugde van iedereen maakte iets in mij teweeg.
Ik zeg altijd dat ik (helaas) de eerste maanden van de zwangerschap heb verloren… Ik was rond de zesde maand van de zwangerschap toen mijn hart overspoeld werd door grote vreugde, ik kon niet wachten tot die pup geboren werd. Ik moest het goedmaken dat ik zijn aanwezigheid in mijn lichaam als geweld had ervaren.
Ik heb niet naar die zwangerschap uitgekeken, zelfs vandaag kan ik het niet uitleggen… Hij kwam met arrogantie in mijn leven. Hij koos mij…
Ik dank het leven oneindig voor dit geweldige geschenk!!!
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Carolina
