Deze uitbarsting van mij komt voort uit het feit dat ik uitgeput ben. Over een paar dagen ga ik bevallen, we proberen al vijf jaar een kindje te krijgen en we hebben van alles gezien. Mijn lichaam heeft het allemaal gezien.
Het medisch begeleide voortplantingsproces doorlopen is vermoeiend. Als je het meerdere keren doet, wordt je kapot. Het verwoest je vanbinnen en vanbuiten. Naalden overal, altijd. Controles op cheques. Zeer invasieve en vaak pijnlijke bezoeken. Weefselmonsters daar. Schokkende examens. Hoop, verwachtingen. Negatieve tests, negatieve resultaten. Nog een hoop en nog een negatieve uitkomst.
Deze reis heeft diepe littekens bij mij achtergelaten, die ik nog steeds probeer te genezen. En toch… en toch zou ik het allemaal opnieuw doen. Omdat dit onmenselijke pad leidt naar het mooiste ter wereld, althans voor mij: ons kind.
In deze zeer gemedicaliseerde jaren heb ik veel professionals ontmoet. Ze hielpen me, volgden me, steunden me. In een beroep van dit type zijn gevoeligheid en empathie alles.
Maar… maar ik ben ook artsen tegengekomen die waarschijnlijk niet beseffen met wie ze te maken hebben. Die pijn deed met scherpe woorden.
Het is waar. Ik ben de eerste om te zeggen dat ik daar een trauma heb opgelopen en dat ik de keizersnede met opluchting zie (temeer omdat de baby nog steeds in stuitligging ligt!). Waarom moet je mij dan belasten met het feit dat ik geen zin heb om de omkeermanoeuvre uit te voeren? Dan heb je het mij niet eens uitgelegd!
Op de vraag: “Maar zal het mij pijn doen?”, was het antwoord: “Mevrouw, bevallen is dan geen wandeling in het park”.
Bedankt… alsof je het niet wist.
Sarcasme, grappen over mijn leeftijd (ja, ik ben 40, ik wilde eigenlijk al eerder een kindje, maar die kwam er gewoon niet!), grappen over mijn angst voor de bevalling.
De vraag rijst: ben ik de enige vrouw die bang is voor de bevalling? Ben ik de enige vrouw die al heel lang probeert zwanger te worden en daar na haar veertigste in slaagt? Ben ik de enige die een glimlach nodig heeft en zich gerustgesteld wil voelen? Waarom zou je ervoor kiezen om kinderen te baren, om zulk mooi, delicaat en belangrijk werk te doen, als je de empathie thuis laat?
Ik zou daarom een oproep willen doen aan alle professionals en artsen die mij lezen: onthoud dat er een echte persoon voor je staat. Met zijn moeilijkheden, zijn onzekerheden. Je hebt een vrouw die op het punt staat te bevallen en die al een bijzonder delicate periode doormaakt.
Vergeet niet dat zelfs een extra glimlach en geruststelling het verschil kunnen maken.
Een toekomstige moeder
