Ik wil je mijn verhaal vertellen over mijn eerste kind. Ik word zwanger, Ik doe de eerste echo en er is alleen de zwangerschapskamer. Ze vertellen me dat het normaal is en dat de week daarop het embryo ook gezien zal worden. Sterker nog, zelfs de bèta’s zijn laag, de gynaecoloog geeft me een afspraak voor de volgende week.
Na de tweede echo nog steeds niets, er is alleen de zwangerschapskamer. Ze vertelt me dat het embryo volgens de berekeningen al gezien had moeten worden dus waarschijnlijk is het een blind ei en dat ik de komende week een curettage zal moeten doen.
De wereld valt op mij, ik huil drie dagen lang. Ik weet echter niet waarom iets zegt me dat ik moet wachten, en niet meteen de curettage moet doen, ook al geeft de gynaecoloog me geen hoop en op mijn vraag “Maar kunnen we wachten met de curettage om te zien of de situatie verandert?”, antwoordt ze: “Absoluut niet, het embryo had al gezien moeten zijn”.
Eierblind en curette. Maar bij de laatste echo… was het hartje er wel!
Dus een dag voor de curettage vraag ik het eigenlijk wel Ik dwing de gynaecoloog om nog een echo voor mij te maken. Ze kijkt me aan en zegt: “Er is toch niets veranderd, het heeft geen zin om het te doen.”
Ik sta erop, ik dwing haar bijna, dus geeft ze me deze echo en zegt: “Maar kijk, je kunt het embryo en het kleine hartje zien!”. Ik huil: ik voelde dat er iets was. Op dat moment voelde ik ook veel boosheid richting mijn gynaecoloog, die haast had om mij decurettage te laten doen.
Als ik mezelf niet had gedwongen, zou ik nu mijn eerstgeborene niet hebben. Het probleem? De gynaecoloog had een fout gemaakt en ik had later zeker een eisprong gehad.
Ik weet het nog alsof het gisteren was. Ik sta op uit bed, ik kijk haar aan, ze wordt wit en ik zeg tegen haar: “Bedankt voor de echo, maar vanaf vandaag verander ik van gynaecoloog”. En dat deed ik ook. Het was een ongelooflijke ervaring die zijn stempel op mij heeft gedrukt.
van Antonia
Heeft u ook een verhaal te vertellen? Schrijf naar redazione@nostrofiglio.it
