Mijn vrouw beëindigde de tijd op 9 januari 2017. Na de tracering op dag 13, de doktoren besloten haar in het ziekenhuis op te nemen in een poging de bevalling op gang te brengen. Ze werd om 11 uur ’s ochtends opgenomen in het ziekenhuis. Tijdens het onderzoek om 15.00 uur merkten de artsen dat het kleine meisje pijn had.
Ze gaven mijn vrouw zuurstof en stonden op het punt haar naar de operatiekamer te brengen voor een spoedkeizersnede. Plots stabiliseerden de waarden van het kleine meisje en besloten de artsen te wachten. Ze begonnen de bevalling op te wekken, maar het mocht niet baten. Toen, op zondag de 15e, tijdens de opsporing, kreeg het kleine meisje vaak last. Na onderzoek bleek dat hij geen vocht meer had.
Op dat moment vroeg ik om een spoedoperatie omdat ik kon zien dat het niet goed ging met het kleine meisje. Sterker nog, ik voelde het. Ze stelden voor dat ik een stresstest zou doen (IV die sterke weeën veroorzaakte). Ik weigerde en zei: “Als mijn dochter pijn krijgt bij normale weeën, zou ze de sterkere niet kunnen verdragen.”
Kort daarna kwam er een verpleegster met een infuus. Ik vroeg wat is er? ze antwoordde: “Kom op, laten we de stresstest proberen.” Ik zal je niet vertellen wat ik tegen haar zei, maar je kunt het je wel voorstellen. Ondertussen leed mijn dochter en was mijn vrouw ziek. Ik belde de gynaecoloog die haar behandelde (helaas werkte hij in een ziekenhuis ver van ons huis, en we deden de bezoeken altijd privé), die tegen me zei: “Als hij niet binnen 30 minuten in de operatiekamer is, teken dan je ontslag, bel en ik zorg voor een oplossing voor je. operatiekamer zodra u aankomt.”
Nadat ik mezelf op een slechte manier had opgelegd (helaas kon mijn vrouw het niet) besloten ze een spoedkeizersnede te doen. Terwijl ze wachtten om haar naar de operatiekamer te brengen, zei een verpleegster achter de deur: “Aan deze vrouwen die in plaats van te bevallen natuurlijk om een keizersnede vragen, had de Heer een ritssluiting moeten maken in plaats van de vagina (ze gebruikten een andere term).
Gelukkig hoorde mijn vrouw het niet, maar zodra mijn vrouw en dochter de operatiekamer verlieten, ging ik naar de hoofdverpleegkundige en vertelde haar zoveel als ze maar kon horen.
Toen de operatie voorbij was, kwam de dokter naar mij toe en zei: “Gelukkig hebben we de keizersnede gedaan. Het kleine meisje had drie strengen om haar nek en had het meconium ingeslikt.” Mijn dochter werd geboren op 15 januari om 13.00 uur. Helaas sneeuwde het die dag veel. Ik vroeg om in de wachtkamer te blijven slapen, omdat ik me niet kon bewegen vanwege de sneeuw, maar dat werd mij geweigerd.
Ik moest een hotel vinden en komen en gaan in een sneeuwstorm (de eerste avond had ik 39 koorts). Daarnaast merkte ik dat mijn dochter niet sliep, ook niet ’s nachts. Mijn vrouw vertelde me dat ze vond dat ze niet genoeg melk kreeg. Ik heb de verpleegsters hierop gewezen en zij antwoordden: “onmogelijk omdat iedere moeder genoeg melk heeft voor haar kind”. Maandag ging voorbij en de situatie veranderde niet.
Het kleine meisje huilde en sliep niet. Dinsdag arriveerde. Zelfde situatie. Ik belde mijn vertrouwde kinderarts en die vertelde mij dat het niet normaal was dat het kleine meisje van zondagochtend tot dinsdagavond nooit had geslapen, maar alleen maar huilde. Toen ik dit tegen de verpleegster vertelde en zei dat ik mijn kinderarts zou laten ingrijpen, gaven ze mijn dochter wat kunstmelk. Hij sliep, kalmeerde en de situatie stabiliseerde.
Ik wilde mijn verhaal vertellen om drie redenen, zoals eerder vermeld. De eerste is de volgende: luister altijd naar je instinct en vertrouw artsen hoe dan ook niet; iedereen die via een keizersnede bevalt, is ABSOLUUT geen tweederangsmoeder. Hetzelfde geldt voor borstvoeding. Mijn vrouw kon geen van beide dochters borstvoeding geven, maar dat maakt haar nog geen tweederangsmoeder. Laat u niet intimideren door deze stereotypen. Het belangrijkste is uw gezondheid en die van uw kinderen.
