‘DEZE MOEDERS MOETEN GEDEMMOBILISEERD WORDEN’. Ik hoor deze zin nog steeds in mijn hoofd.
Februari 2022, mijn prachtige kindje is geboren op een zaterdagavond om 21.35 uur, natuurlijke bevalling met inductie, 6 intensieve uurtjes, wat controles omdat hij niet meteen huilde maar gelukkig was alles in orde. Tijd om me te hechten, me aan een infuus te koppelen en ze brengen het om één uur ’s nachts naar me toe.
Ik was heel blij, ik wilde hem vasthouden en huid op huid doen, voor mij moest mijn zoon vanaf het eerste moment van zijn leven bij mij zijn. Mijn man begroet ons en de eerste nacht verloopt al met al rustig, ik slaap zeker niet, maar hij is kalm.
De tweede nacht een nachtmerrie, hij stopt niet met huilen, hem aan de borst leggen werkt niet, hem wiegen werkt niet, mijn contact werkt niet. Zijn gehuil galmt door de hele afdeling en Ik ben uitgeput en voel me schuldig. Ik probeerde te bellen, niet om te vragen hem naar de crèche te brengen (als naïef persoon dacht ik niet eens dat dit mogelijk was), maar omdat ik bezorgd was, moe en niet erg helder. Aanvankelijk kwam er niemand, na een paar uur kwam er een mannelijke verloskundige langs die me geruststelde en zei: ‘Hij heeft gewoon honger, kalmeer hem en val hem aan’, maar hij was niet te kalmeren.
De nacht gaat voorbij, ik slaap voor de tweede nacht op rij niet na de bevalling, rond zes uur wordt mijn baby eindelijk kalm, ze nemen mijn bloeddruk, erg laag, ik zag dubbel en ik wachtte op het ontbijt om te eten en herstellen.
De begeleider arriveert met de trolley, mijn excuses, ik kan niet opstaan vanwege duizeligheid en ik vraag hem vriendelijk om mij thee, brood en jam te brengen.
De begeleider eist dat ik opsta om te kijken wat hij in het karretje in de gang heeft, want ‘DEZE MOEDERS MOETEN WORDEN GEDSMOBILISEERD’, natuurlijk niet 36 uur na de bevalling zonder slaap moest ik in beweging komen. Ik was te uitgerust.
Die nacht had die ondenkbare tragedie ons kunnen overkomen, mijn baby huilde wanhopig en er kwam vrijwel niemand, laat staan hoe beheerst die moeders waren die kalm met hun kinderen omgingen.
Het is niet de schuld van de individuele persoon, de fout ligt bij een systeem, verergerd door Covid, dat moeders op die kritieke momenten niet voldoende ondersteunt.
Ik was die avond alleen en alles ging goed, want ik had geluk. Als ik bedenk dat mijn moeder en mijn schoonmoeder 30 jaar geleden de crèche ter beschikking hadden, minimaal 7 dagen in het ziekenhuis om te herstellen… mijn moeder vroeg zelfs om een extra dag toen mijn broer werd geboren en mijn moeder… schoonfamilie van de 3 kinderen ging niemand het ziekenhuis uit met het stompje van de navelstreng.
Voor ons moeders van vandaag zit er echter niets anders op dan zo snel mogelijk te mobiliseren en niet af te dwalen.
Van moeder Martina
#mama #ikzoubeme kunnen zijn
Wil jij jouw getuigenis ook met ons delen?
Schrijf het naar redazione@nostrofiglio.it om het gepubliceerd te zien op onze website of reageer op ons bericht op Instagram.
