Hoe te luisteren naar tieners en hun diepe behoeften

Als we begrijpen hoe luisteren een kunst is, moeten we accepteren dat we niet kunnen improviseren of als vanzelfsprekend kunnen aannemen welke kenmerken bij dit vermogen horen. Als we dan verwijzen naar deluister naar tieners uit de volwassenenwereldDaarom moeten we ons afvragen wat de post-narcistische samenleving is waarin wij, ouders, opvoeders, instellingen en onze kinderen, zijn ondergedompeld. Matteo Lancini deed het en in zijn nieuwste boek “Wees jezelf op mijn manier. Adolescenten zijn in een tijdperk van volwassen kwetsbaarheid” gepubliceerd door Raffaello Cortina Editore (mei 2023) gaat in op de clichés die een oprecht begrip van de wereld van tieners belemmeren en onthult hoe de onzekerheid van hedendaagse ouders ook de onderwijsaanpak beïnvloedt.

“Weten hoe je moet luisteren is een kunst, want je moet er wel toe in staat zijn – stelt de psycholoog en psychotherapeut –. De ouders van vandaag besteden zeker meer tijd dan voorgaande generaties aan het luisteren naar hun kinderen. Maar over wat voor soort luisteren hebben we het dan? ze zijn er echt toe in staat accepteer wat anderen te zeggen hebben? In dit heden zien we een trend naar dialoog die erop gericht is kinderen te leren wat ze moeten voelen en zeggen. In de post-narcistische samenleving de volwassene is niet langer alleen op zichzelf gericht zonder zich om de ander te bekommeren: de volwassene vraagt ​​om steun met betrekking tot zijn eigen zwakheden en we worden geconfronteerd met kinderen die opgroeien en zich zo gedragen dat ze de kwetsbare volwassene geen pijn doen.” .

Post-narcistische samenleving, wat betekent dat? ‘Er is een voortdurend proces volwassenheid van de kindertijd e di infantilisering van de adolescentie – voegt de auteur van het boek ‘Wees jezelf op mijn manier’ toe -: in het eerste element helpen we kinderen om te socialiseren, hun autonomie vroeg te ontwikkelen en ze te emanciperen om vervolgens alles te stoppen wanneer deze kinderen de adolescentie bereiken: daar willen we herstel onze autoriteit met regels en verplichtingen, waarbij we het internet of de sociale media de schuld geven van de problemen van onze kinderen.

Er bestaat een algemene misvatting dat de adolescentie een tijdperk van almacht is, maar dat dit in plaats daarvan verkeerd is: integendeel, het is het tijdperk waarin zij zich klaar voelen, het tijdperk waarin zij hun leven riskeren en de dood naderen. Tegenwoordig is het echter niet de overtreding die hun daden tot risico’s drijft, maar vaak zijn het de overtredingen teleurstelling“.

“Kunnen we luisteren naar wat ze ons echt te zeggen hebben? Het systeem waarin ze leven zorgt ervoor dat ze zich nooit mooi en populair genoeg voelen – legt Lancini uit –. Deze complexe samenleving leidt jonge mensen naar delicate en moeilijke ervaringen zoalsanorexieil sociaal toevluchtsoord – met het fenomeen hikikomori dat ook al jaren wijdverspreid is in Italië -, de zelf snijdendprobeert om zelfmoord. We praten er niet over of geven externe factoren de schuld, zoals de pandemie of het internet. De pandemie heeft zeker een bepaalde dynamiek verergerd, maar internet, op de juiste manier gebruikt, gaat de websubcultuur tegen en vergemakkelijkt de dialoog. Het heeft geen zin om onderwijsmodellen voor te stellen die gebaseerd zijn op ontbering, zoals het verwijderen van de telefoon, het verwijderen van het internet, het ontgiften van smartphones als de kinderen dan onmiddellijk de ‘verloren’ tijd gaan inhalen en als vooral wij volwassenen niet de eersten waren om onszelf koste wat het kost te beroven van groepschat, smartphone. Wij denken niet dat we het probleem kunnen oplossen emotie management ze meenemen naar de film Inside Out. Het is niet waar dat deze kinderen niet met ons praten omdat ze bang voor ons zijn, zoals het zou kunnen zijn in de samenleving van hun autoritaire vader. onze kinderen praten niet met ons omdat ze ons geen pijn willen doen“.

‘De vraag is niet zozeer hoe je moet luisteren, maar hoe vragen die we deze kinderen besluiten te stellen – voegt Lancini toe -. Laten we erover nadenken om ze bijvoorbeeld elke avond tijdens het diner te vragen:

• Hoe gaat het vandaag op internet? Bent u op zoek naar een oplossing voor uw problemen? Ben je op zoek geweest naar een uitdaging?
• Heb je vandaag aan zelfmoord gedacht?
• Hoe zie jij jezelf in de spiegel? Vind je jezelf leuk? En als hun antwoord nee is, ga dan verder met ‘Dus je zit in de problemen. Hoe ben je van plan deze kwestie aan te pakken?‘

We hoeven niet bang voor ze te zijn verontrustende vragen.

Echte eenzaamheid schuilt in het gezin: kinderen die veel tijd op internet doorbrengen, staan ​​niet alleen op internet, waar ze verbindingen kunnen leggen die voor hen belangrijk zijn, maar ze voelen zich alleen tegenover hun referentievolwassenen. Er zijn geen vragen die kunnen garanderen dat een kind openlijk gaat praten, maar we kunnen wel de omstandigheden creëren zodat kinderen elkaar kunnen horen vrij om verdriet te uiten, het gevoel van mislukking, de woede van adolescenten: laten we de oorsprong van hun gedrag niet toeschrijven aan tv-series en tv-series, laten we ons afvragen hoe goed we in staat zijn om hun gemoedstoestand te onderscheppen. Ten slotte mogen sommige dingen nooit in dialoog met adolescenten worden gedaan:

• we liegen niet tegen tieners over de dingen die we over hen en over ons leven weten
• wij worden geen privé-detectives van hun leven en relaties
• laten we ermee stoppen wekenlang detoxen van internet en sociale mediaze hebben geen nut
• Laten we onszelf ook iets ontnemenlaten we dat niet alleen eisen van de nieuwe generaties: laten we de WhatsApp-groepen van ouders sluiten, waar modellen voor cyberpesten worden voorgesteld die we ook aan onze kinderen leren.”