Ik ben 17 jaar oud en ik wist niet dat ik zwanger was. Ik kwam er vlak voor de bevalling achter dat hij een gezond, robuust jongetje is. Hij steunt mij en geeft mij kracht
Ik ben 17 jaar oud en ik wist niet dat ik zwanger was
Ik ben 17 jaar oud en ik wist niet dat ik zwanger was.
Het begon allemaal op 7 februari 2020 toen om 04.30 uur mijn liefde Salvatore werd geboren uit een onbekende zwangerschap.
Vier jaar geleden ontmoette ik de vader van mijn zoon, we vonden elkaar meteen leuk en na een jaar verloofden we ons.
In juni 2019 vertrok hij om terug te keren naar Colombia.
In oktober, kort na mijn verjaardag, viel ik een paar keer flauw. Ik heb een aantal tests ondergaan, maar ze vertelden me dat dit te wijten was aan de verandering in temperatuur en hoge bloeddruk.
Eindelijk was het 7 februari, ik was bij mijn zus toen ik me om middernacht ziek begon te voelen, ik voelde wat pijn in mijn baarmoeder, maar omdat ik last had van cysten, dacht ik dat het misschien normaal was. De pijn werd met elk voorbijgaand moment groter.
Om 15.00 uur, op weg naar de badkamer, viel ik flauw. Zodra ik bijkwam, besefte hij dat er iets mis was, dus belde ik mijn zus. Zodra hij in de badkamer aankwam, vond hij me op de grond liggen en vroeg me wat er was gebeurd. Ik legde hem alles uit en hij besloot de ambulance te bellen.
Kort daarna belden we mijn moeder, die onmiddellijk arriveerde en wachtte tot de ambulance arriveerde.
Eenmaal aangekomen stelden ze mij een heleboel vragen, waarna ze mij in de ambulance legden, mijn moeder meeging en mijn vader ons volgde in de auto.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen, was de pijn erger, ze onderzochten me op de eerste hulp en lieten me meteen naar de afdeling verloskunde gaan, ik begreep niet wat er aan de hand was.
Ik stond op het punt te bevallen
Op de afdeling vertelde een verloskundige mij dat ik ging bevallen, ik vertelde hem dat dit niet mogelijk was en dat mij was verteld dat ik polycysteuze eierstokken had. De verloskundige bracht me naar de onderzoekskamer, het was heel dichtbij, ze keek me aan en zei: “Daar is het hoofd, het komt eruit”.
Ik bleef schreeuwen dat het niet kon en dat ik het niet wilde, ik wilde op dat moment mijn moeder maar ze weigerde bij me in de buurt te komen, ze was in shock.
Zodra hij geboren werd, vertelden ze me dat het een jongen was en namen ze hem meteen mee. Mijn moeder volgde het kind en ging toen naar buiten, naar mijn vader om het hem te vertellen.
Mijn ouders waren blij.
Om 16.30 uur veranderde ook hun leven.
Daarna hebben ze mij naar de verloskamer verplaatst, daar was ik van 5.00 tot 13.00 uur.
Ik had elke maand mijn menstruatie
Ik heb ondertussen een verloskundige gesproken, hij stelde veel vragen en ik vertelde hem dat mijn menstruatie elke maand kwam en dat mijn buik niet was gegroeid en dat ik geen klachten had en ook over de bezoeken die ik heb gehad klaar.
Ze vertelde me dat het voor sommige vrouwen normaal is om niet te beseffen dat dit normaal is.
Toen ze me vroegen hoe de baby heette, wist ik niet hoe ik hem moest noemen, dus vroeg ik ze te wachten.
Ze lieten me met rust en ik had tijd om na te denken over alle dingen die ik van juli tot februari deed: ik had de stage elke dag 8 uur op de been gedaan, ik had het zand van de kat schoongemaakt en ik was blijven trainen. Ik dankte God dat mijn zoon veilig en wel was.
Mijn ouders vertrokken en zouden later terugkomen.
Toen ik zes was, begonnen mijn broers en zus mij te bellen.
De eerste die belde was mijn broer Salvatore, die thuis was bij mijn grootmoeder. Ze spraken allebei met me en zeiden dat ik me geen zorgen hoefde te maken, omdat ze me zouden helpen en steunen, en dat ik het kind niet in de steek moest laten omdat ik er op een dag spijt van zou krijgen. Ze hadden gelijk.
Toen belde ze mijn zus en vertelde me dat ze blij was tante te zijn en dat ze hem graag wilde zien.
Uiteindelijk belde ze mijn tante, sprak lang met me en vertelde me dat mij een van de mooiste dingen ter wereld was overkomen: ik wist het, maar ik was een beetje in de war.
Toen ik met de vader van mijn zoon sprak, vertelde hij me dat hij het kind niet wilde. Hij vroeg me om hem te laten verdwijnen.
Op dat moment besefte ik dat ik hem niet langer hoefde te zoeken en mijn zoon alleen moest opvoeden.
Ik dank God dat hij mij heeft verlicht en mij zo’n mooie en geweldige zoon heeft gegeven.
Hij steunt mij en geeft mij kracht. Bedankt mamaliefde voor het zo mooi maken van mijn leven.
Van moeder Lara Virginia
