Zo nu en dan sta ik stil en denk na over hoe jij gaat groeien.
Morgen om deze tijd sta je aan deze kant, ik kan je zien.
Ik ben niet bang, ik ben nieuwsgierig, ongelooflijk nieuwsgierig.
Benieuwd welk gezicht je zult hebben, welk haar, welke ogen maar vooral benieuwd wat je ervan zult vinden, wat je lievelingskleur wordt?
Je favoriete gerecht?
Wat heb jij liever: de zee of de bergen? (Ik hoop de bergen, ik haat de zee).
Ik ben benieuwd om te zien hoe je melk drinkt, om je luier te verschonen terwijl je lacht, want ik weet niet hoe ik het moet doen.
En dan om je door het huis te zien kruipen en de voorwerpen die je op je pad tegenkomt naar beneden te trekken.
Als je het eerste woord zegt, wat zeg je dan? Vader moeder?
Ik zou graag willen dat je een vreemd woord zegt, dus ik blijf de hele dag in je oor fluisteren: “wijs…”, zodat ik tegen mijn vrienden kan zeggen: “Weet je dat het eerste woord van mijn dochter wijs was?”
Totdat je op een dag, helemaal alleen, de kracht zult pakken en opstaat, de wereld vanuit een ander gezichtspunt bekijkt, en die eerste stap zet.
En dan de ene stap en dan nog een, totdat je alleen wordt.
Ik zal praten, ik zal met elkaar praten.
Je vraagt me hoe dingen werken, je vertelt me je dromen en je vertelt me je emoties.
Dan zullen er de waaroms zijn.
Mijn geluk is dat je in het internettijdperk bent geboren, dus als je vraagt, kan ik antwoorden, als de verbinding het toelaat. Zelfs als je uiteindelijk zult ontdekken dat je zelf de verantwoordelijkheid kunt dragen, dat je geen vader nodig hebt, dat je man iemand anders is, die je hart zal vullen totdat het breekt.
En ik zal er zijn, met de bezem (van sorghum) en de lijm, om de stukjes van een leven dat nu steeds verder weggaat weer aan elkaar te plakken.
Stap voor stap.
Totdat ik je in de verte zie, met een andere man die ongelooflijk op mij lijkt, maar veel jonger (en beslist veel minder knap!), hand in hand, met een dikke buik zoals die van mama nu.
En je zult van een kind houden, zoals wij van jou hielden, en daar zul je begrijpen wat het was om jou te hebben en je jouw pad te laten bewandelen.
U draait zich dus om en kijkt naar ons, uzelf in ons spiegelend, terwijl uw kind zijn eerste stap zet.
Net zoals ik nu doe, kijkend naar mijn vader in de verte.
Heb een goed leven mijn liefste, voor het leven.
Je vader
Door Patrizio Cossa
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
