Longontsteking bij kinderen: oorzaken, symptomen, behandelingen en preventie

Longontsteking is eenontsteking van de longblaasjes die één of beide longen kan aantasten. Longontsteking kan iedereen treffen, maar komt doorgaans vaker voor bij pasgeborenen kinderen kleuters, ouderen en mensen die lijden aan chronische ziekten.

Omdat veel vormen van longontsteking afhankelijk zijn van virale of bacteriële infecties Deze vormen worden van persoon op persoon overgedragen en komen vaker voor in de herfst, de winter en het vroege voorjaar, wanneer kinderen meer tijd binnenshuis doorbrengen en in nauw contact met anderen staan. Zoals de Association of American Pediatricians ons eraan herinnert, is het risico van een kind om longontsteking te ontwikkelen groter het hangt niet af van hoe hij gekleed is of van de omgevingstemperatuur.

Hoe krijg je longontsteking bij kinderen? In de overgrote meerderheid van de gevallen het ontstekingsproces wordt veroorzaakt door een infectiedie van virale, bacteriële, maar ook schimmeloorsprong kunnen zijn.

Virale longontsteking, die vaker voorkomt bij kinderen jonger dan drie jaar, wordt meestal veroorzaakt door: respiratoir sincytieel virus (wat ook een veelvoorkomende oorzaak is van bronchiolitis), maar kan ook veroorzaakt worden door adenovirus van het influenzavirus. Van de bacteriën die verantwoordelijk zijn voor longontsteking is dit echter de meest voorkomende Streptococcus pneumoniae (pneumokokken), maar kan ook betrokken zijn Mycoplasma e Chlamydia pneumoniae, Haemophilus influenzae e Staphylococcus aureus.

Wat er vaak gebeurt, is dat een bacteriële infectie op longniveau bijdraagt ​​aan een virale infectie, misschien van de bovenste luchtwegen, maar die al is opgetreden. verzwakt immuunsysteem.

Een andere vorm van longontsteking kan niet rechtstreeks door infectieuze agentia worden veroorzaakt, maar in eerste instantie door “aspiratie”, d.w.z. door inademen van vreemde lichamen, vast of vloeibaar, zoals braaksel of stukjes voedsel (kan gebeuren bij gedroogd fruit). De technische term is longontsteking van inname.

In deze gevallen de infectie is aanwezig, maar is secundair aan het inademen van het vreemde lichaam: na aankomst in de longen reageert het omringende weefsel met de productie van een teveel aan slijm dat een vruchtbare voedingsbodem wordt voor de groei van micro-organismen: vandaar de daaropvolgende longontsteking.

Het risico op longontsteking van inname neemt toe onder bepaalde omstandigheden, dat wil zeggen:

• bij neurologische aandoeningen die slikproblemen veroorzaken;
• in aanwezigheid van chronische ziekten van de maag of slokdarm;
• tijdens algemene anesthesie (dit is de reden waarom u wordt gevraagd de voorafgaande uren niet te drinken of te eten).

Over het algemeen is kinderlongontsteking in de wereld nog steeds een ernstige ziekte, volgens Unicef ​​verantwoordelijk voor ongeveer drie miljoen doden per jaar. In geïndustrialiseerde landen en landen met hoge inkomens is het een ziekte die nu grotendeels te genezen is, maar die nog steeds aanzienlijke ongemakken kan veroorzaken, te beginnen met ziekenhuisopname (indien nodig).

Hoe weet u of een kind een longontsteking heeft? De ziekte manifesteert zich doorgaans met koorts, hoesten, veranderingen in de ademhaling (frequenter, moeilijker of piepende ademhaling), pijn op de borst. Mogelijk zijn zij ook aanwezig niet-specifieke symptomen zoals slaperigheid, verlies van eetlust, braken, diarree, buikpijn, prikkelbaarheid.

De symptomen zijn ook hetzelfde in het geval van longontsteking door inname: koorts, hoesten, moeilijke, moeizame of luidruchtige ademhaling, lippen of huid die blauwachtig worden. Bij hoesten kan er ook sprake zijn van de uitstoot van geelgroen of stinkend slijm of van bloedsporen.

Zoals het kinderziekenhuis Bambino Gesù ons eraan herinnert: ‘de diagnose is voornamelijk gebaseerd over anamnese en klinisch onderzoek“.

Instrumentele tests zoals i stralen van de borst of CT-scan mag niet routinematig worden uitgevoerd, maar gereserveerd “voor twijfelachtige gevallen, of waarbij complicaties worden vermoed, of in gevallen die niet reageren op de voorgeschreven therapie”.

Hoe wordt longontsteking bij kinderen behandeld?

• Als er longontsteking is oorsprong viraalwaar de therapie eenvoudigweg uit bestaat restA goede voeding met alle voedingsstoffen en overvloedige vloeistoffen om het slijm te verdunnen en verliezen als gevolg van zweten veroorzaakt door koorts te compenseren.
• Als de oorsprong bacterieel is, worden antibiotica gebruikt.

Vaak is het echter erg moeilijk (zelfs voor de arts) om een ​​longontsteking van virale oorsprong te onderscheiden van een van de longontstekingen bacteriële soortdus de kinderarts schrijft er doorgaans onmiddellijk een voor antibiotica therapiemeestal oraal, altijd te volgen en met de door de arts aangegeven doseringen.

Bij de meer ernstige of gecompliceerde vormen kunnen naast antibiotica ook ondersteunende therapieën zoals zuurstoftherapie, vloeistoftherapie, fysiotherapie.

In het geval van longontsteking door inname Naast de behandeling met antibiotica kan dit noodzakelijk zijn verwijdering van het vreemde lichaam met een bronchoscopie (een nogal delicate operatie, zowel omdat de luchtwegen van kinderen werkelijk klein zijn, als omdat het risico bestaat dat het vreemde lichaam verbrijzelt, met mogelijke risico’s verbonden aan deze gebeurtenis).

Ook van de website van het Bambino Gesù Ziekenhuis, de signalen waar ouders op moeten lettendie onmiddellijk medisch advies inwinnen, zijn:

• volharding van hoge koorts meer dan 72 uur vanaf het begin van de antibioticatherapie;
• de verschijning van ademhalingsmoeilijkheden;
• aanwezigheid van inkepingen (zinken van de ribbenkast en jugulus);
• extreme vermoeidheid van het kind of verhoogde slaperigheid.

Het is mogelijk om de vormen veroorzaakt door te voorkomen pneumokokken via een specifieke vaccinatie, terwijl de zeswaardige vaccinatie bescherming biedt tegen Hamophilus influenzae, beschermt ook tegen longontsteking veroorzaakt door deze bacterie. Bovendien moeten mensen met een hoog risico op longontsteking overwegen om de griepvaccinatie te krijgen.

Volgens UNICEF heeft sopnieuw in 2018, 71 miljoen kinderen kregen niet de drie aanbevolen doses PCV (conjugaatpneumokokkenvaccin), waardoor ze worden blootgesteld aan een groter risico om de ziekte op te lopen.

Andere maatregelen om de kans op besmetting te verkleinen hebben daar simpelweg mee te maken goede hygiënepraktijken. Bijvoorbeeld:

• was je handen vaak;
• bedek uw mond met uw onderarm als u niest of hoest.

Mensen met slikafwijkingen kunnen het risico op inhalatiepneumonie verminderen met enkele maatregelen om te verbeteren wat ze eten en drinken en hoe ze dat doen.