Lorenzo en zijn diagnose van autisme op 2-jarige leeftijd

Lorenzo is nu 5 jaar oud en heeft kreeg de diagnose autisme op 2 jaar en 9 maanden.
Lorenzo heeft een normale ontwikkeling tot ongeveer twee jaar oud, het tweede kind na Alessandro, twee jaar ouder, die al op tweejarige leeftijd begon te praten.

Lorenzo toch op tweejarige leeftijd praat hij helemaal niet, hij drukt zich uit met verzen en er is geen gebabbel, wat hij als kind ook had. Eerste waarschuwing van de kinderarts tijdens het bezoek van 2 jaar, hij spreekt niet, we wachten op het bezoek van 2 en een half jaar om te evalueren. Ondertussen begint wat we later als probleemgedrag zouden identificeren en dat we aanvankelijk aanzagen voor driftbuien, een tegenstelling die typerend is voor de ‘verschrikkelijke twee jaar’, maar die steeds meer geaccentueerd wordt, waardoor onze zoon een moeilijk kind is om te begrijpen en ermee om te gaan. Zichzelf op de grond werpen, wanhopig worden, voorwerpen gooien is gebruikelijk, evenals het onvermogen om functioneel te spelen. Toen Lorenzo nog steeds geen woord zei, toen hij twee en een half jaar oud was, schreef de kinderarts ons er een voor kinderneuropsychiatrisch bezoek.

Ik wist niet wat autisme was en dacht er niet over na, omdat ik het niet wist. In mijn hoofd was er sprake van een achteruitgang in taal en gedrag door externe oorzaken. Ondertussen tijdens het neuropsychiatrische bezoek op 9 september Lorenzo hij laat zich niet bezoeken, hij huilde alleen maar in mijn armen, we konden de doktoren alleen iets vertellen, die begrepen dat het nodig was om verder te onderzoeken en brachten me onmiddellijk naar een ziekenhuisverblijf van 5 dagen bij hem, gedurende welke ze me aan een oneindig aantal onderwierpen van tests, ze probeerden gaming-tests uit te voeren bij Lorenzo zonder enig resultaat en ze voerden medische tests op hem uit.

Na ongeveer een week is de diagnose. Lorenzo zit in het autistische spectrum, met niveau 2 (laten we zeggen gemiddeld).

Innerlijke dood. Wanhoop. De woorden die in mijn hoofd resoneren van de neuropsychiater die praten over ondersteuning op school, handicap.

.. allemaal te groot om op dat moment te verwerken.

Gelukkig kunnen we dankzij de duidelijkheid van de vader terecht een associatie van ouders die ons in contact brengen met degene die begeleider zou worden van Lorenzo’s prachtige therapiegroep. We doen het papierwerk voor de handicap en slagen erin om gedurende het jaar ondersteuning op school te krijgen (Lorenzo begon dat jaar als kind).

Kortom, vanaf de diagnose wordt een zeer pijnlijke en noodzakelijke machine in beweging gezet, bestaande uit vele dieptepunten en aanvankelijk weinig hoogtepunten, uit vele tranen, uit 360 graden vragen, uit tijd die niet meer voor zichzelf bestaat, uit kennis en studie. , van ontdekking van onze zoon. Van vragen over de behoefte aan psychologische ondersteuning voor ons, die nooit is geactiveerd.

En naarmate de eerste maanden verstreken, kwamen de woorden van de dokter bij mij terug: “Mevrouw, beschouw de diagnose als het noodzakelijke instrument om uw zoon te helpen”, dat stukje papier dat wordt gebruikt voor het verkrijgen van een handicap, steun op school, toelage voor behandeling. En vanaf dat moment begreep ik dat Ik kon niet doorgaan met huilen, maar ik moest wel reageren, omdat het niet om mij ging, om ons, maar om Lorenzo en zijn leven, vooral ongeacht of we onszelf in de toekomst projecteerden. En dat elk moment van ons leven in de richting had moeten gaan om hem te helpen steeds autonomer en onafhankelijker van ons te worden, te integreren in de samenleving, zo min mogelijk te lijden, en vooral te leren communiceren. Dat was het grootste probleem.

Dankzij een geweldig team en de samenwerking tussen familie, therapiegroep en school begon Lorenzo eerst te communiceren met signalen (met onze aanvankelijke scepsis dat hij nooit zou spreken) en daarna kwamen de signalen beetje bij beetje tevoorschijn. eerste klanken, klinkers, letters, woorden en naarmate zijn vermogen om te communiceren toenam, werd de drempel voor probleemgedrag lager omdat zijn frustratie duidelijk afnam.

We begrepen wat zintuiglijke overbelastingen zijn (Lorenzo heeft ze vooral op tactiel niveau, met kleding een constant probleem, zozeer zelfs

en we gingen een jaar lang met drie vervaagde T-shirts met gaten en een hele zomer met alleen maar witte tanktops!).
Maar na twee jaar kan ik tegen alle gezinnen die zich in een situatie van onzekerheid vermengd met wanhoop bevinden alleen maar zeggen dat het absoluut essentieel is om snel tot een diagnose te komen en de volgende dag actie te ondernemen, op zoek te gaan naar de juiste therapiegroep (ABA) en hard werken zonder ooit te stoppen. Alleen zo kunnen wij onze kinderen helpen. Het is hun leven en wij hebben de plicht om actie te ondernemen om hun levensomstandigheden te verbeteren.

Na twee jaar therapie praat Lorenzo (we begrijpen nog niet alles maar we zijn er dichtbij), gaat om met leeftijdsgenoten, speelt functioneel en heeft vooral een groot verlangen om te verbeteren, om zichzelf te testen. En dat doet hij op een vrolijke manier.
De angsten verdwijnen niet, het onbekende over de toekomst is groot, maar we blijven werken. Zodat Lorenzo’s gezicht altijd wordt verlicht door zijn prachtige glimlach.

Van moeder Valentina