Mijn baby plast nog steeds in bed

Enuresis nocturna: zo wordt de onvrijwillige urinelozing gedurende de nacht gedefinieerd. De oorzaken zijn talrijk en vaak met elkaar verbonden, ook al is er aan de basis sprake van een vertraging in de rijping van de functies die de urine-emissie controleren. Rond de leeftijd van zes tot acht jaar heeft 15% van de kinderen er last van, en rond de leeftijd van 15 jaar ongeveer 1%. Slechts in zeldzame gevallen blijft het daarna bestaan.

“In de allereerste levensjaren plast het kind elke keer dat zijn blaas vol is, zowel overdag als ’s nachts”, zegt Edvige Veneselli, directeur van de eenheid en voorzitter van kinderneuropsychiatrie en hoofd van het enuresiscentrum van het Gaslini-ziekenhuis, Universiteit van Genua.

“Met de groei worden de betrokken mechanismen geleidelijk volwassener totdat ze het kind, meestal tussen de twee en drie jaar oud, in staat stellen de nacht door te slapen zonder nat te worden.”

Maar in sommige gevallen komt deze rijping langzaam op gang. Waarom?

In ons lichaam bevindt zich een bepaalde stof, ADH (Engels acroniem dat ‘antidiuretisch hormoon’ betekent), die de productie van water op nierniveau reguleert; Fysiologisch begint ADH vanaf de leeftijd van twee jaar een productiecyclus te hebben met variaties tussen dag en nacht: dat wil zeggen dat het ’s nachts in grotere hoeveelheden wordt uitgescheiden om de vorming van urine te remmen, en in kleinere hoeveelheden overdag uur, terwijl het geen toeval is dat we vaker gaan plassen.

Als gevolg hiervan produceren onze nieren ’s nachts minder water, terwijl ze doorgaan met het filteren van afval. Dit is de reden waarom de urine ’s ochtends geconcentreerder is en daarom donkerder en met een sterkere geur.

“Bij sommige kinderen is het mechanisme van de ADH-productie vertraagd, waardoor ze zowel ’s nachts als overdag dezelfde hoeveelheid water blijven produceren, met als gevolg dat ze al rond 1 – 2 uur een volle blaas hebben en dus ontstaat. de uitstoot van urine”, zegt Veneselli.

Een andere factor die bijdraagt ​​aan nachtelijke enuresis is het feit dat het kind dieper slaapt. Dit betekent dat, terwijl de volwassene, wanneer zijn blaas vol is, nog steeds de drang voelt om te plassen en wakker wordt om naar het toilet te gaan, het kind in een zodanig diepe slaap slaapt dat hij deze drang niet voelt en daardoor nat wordt.

Vaak heeft de ouder het niet eens door, maar de hoeveelheid water die kinderen drinken is soms beslist hoger dan hun werkelijke behoefte: terwijl ze in de kinderwagen lopen, hebben ze een fles water in de hand, zitten ze voor de tv met vruchtensap of andere dranken en soms drinken ze ’s avonds voor het slapengaan een lekker kopje melk.

“Feit is dat de weefsels van kinderen meer vocht vasthouden dan volwassenen en in staat zijn discrete hoeveelheden water te absorberen die vervolgens in de blaas stromen”, benadrukt Veneselli.

“Overdag gaan ze meerdere keren naar het toilet om te plassen en ’s nachts is hun blaas na drie tot vier uur slaap vol en is het dus bijna onvermijdelijk dat het kind nat wordt. Ook dit is een proces dat in de loop der jaren rijpt, wanneer de weefsels steeds minder vocht vasthouden en de kleinere ‘reserves’ beter onder controle kunnen worden gehouden door het niveau van ADH dat in de bloedsomloop aanwezig is.”

Ze worden vaak genoemd als oorzaken van enuresis: maar hebben ze er echt iets mee te maken? “Psychologische factoren alleen vormen niet de oorzaak van nachtelijke enuresis, maar ze kunnen het optreden ervan vergemakkelijken”, antwoordt Veneselli.

“Problemen op school, in relaties met klasgenoten, ruzies in het gezin, een verhuizing, de geboorte van een broertje zijn stressvolle gebeurtenissen die aanleiding kunnen geven tot verschillende psychosomatische stoornissen: sommige kinderen zullen hun psychische problemen uiten met terugkerende buikpijn, andere met braken en nog anderen met enuresis”.

Aan de andere kant wordt enuresis op zichzelf slecht ervaren door het kind, omdat het zijn sociale leven beperkt (bijvoorbeeld uitslapen bij grootouders of vrienden, op vakantie gaan in verkenningskampen of meerdaagse schoolreisjes), zijn zelfredzaamheid beïnvloedt. achting (vooral als een jongere broer of zus ’s nachts niet in bad gaat) en ervaart nog steeds het voortbestaan ​​van deze enigszins ‘vernederende’ stoornis slecht”.

Moet er onderzoek worden gedaan als het kind in bed plast? “Het hangt af van de leeftijd”, zegt de deskundige. ‘Als je vier of vijf jaar oud bent, is er nog niets gedaanAls het probleem niet wordt geconstateerd, adviseer ouders dan om de vochtinname gedurende de dag (en niet alleen ’s avonds) te beperken en adviseer het kind om overdag en ’s avonds vlak voor het naar bed gaan altijd regelmatig naar het toilet te gaan.

Rond de leeftijd van vijf of zes jaar beginnen sommige tests voorgeschreven te worden, hoewel ze in de meeste gevallen allemaal negatief zullen zijn. Er wordt bijvoorbeeld een bloedtest gedaan om de elektrolyten te meten (en zo te verifiëren dat er een goed vermogen is om ze regelmatig te concentreren, met uitzondering van diabetes insipidus) en glykemie (in zeldzame gevallen kan er sprake zijn van diabetes, met polyurie, d.w.z. bij overmatige urineproductie om hyperglykemie te compenseren), een urineonderzoek om er zeker van te zijn dat er geen infecties of andere problemen zijn, een echografie van de nieren en de blaas om onderliggende kleine afwijkingen van het vesico-urinaire systeem uit te sluiten.

En het komt ook voor als het probleem zich alleen ’s nachts of zelfs overdag voordoet, waarbij wordt gevraagd of het kind kleine hoeveelheden urine lekt, waardoor het slipje een beetje nat wordt.

Een andere mogelijke factor die enuresis bevordert, kan blaasinstabiliteit zijn. Bij volwassenen zet de blaas regelmatig uit tijdens het vullen; bij kinderen kunnen echter zowel overdag als ’s nachts kleine blaascontracties optreden, waardoor de drang om ‘weg te rennen’ wordt gevoeld, zelfs als de blaas niet vol is. Blaasinstabiliteit wordt opgemerkt omdat het kind kleine urineverlies kan hebben, naar de badkamer moet ‘rennen’ vanwege ‘dringend urineren’ (wat ouders vaak toeschrijven aan het tot het laatste moment bezig zijn met spelen), over uw dijen kan kruisen of plotseling voorover moet buigen in een poging je plas op te houden. Dit is ook een aandoening die bij jonge kinderen voorkomt en die met de jaren vanzelf zal verdwijnen, maar die soms moeilijk verdwijnt.”

De eerste benadering omvat enkele psycho-educatieve interventies.

• Ontwakend onderwijs. Vanaf vijf tot zes jaar maken ouders het kind wakker voordat het gaat slapen (rond 23.00-12.00 uur) en brengen het naar de badkamer om te plassen. Enerzijds zorgt deze maatregel ervoor dat het kind zijn blaas kan legen en droog blijft tot de ochtend, anderzijds laat het hem geleidelijk wennen aan het wakker worden. Als hij ouder wordt, proberen we hem verantwoordelijk te maken door te adviseren een wekker in zijn slaapkamer te plaatsen en deze op een bepaald tijdstip in de nacht te programmeren, zodat hij leert zelfstandig wakker te worden. Indien nodig kun je hem tussentijds helpen met nachtluiers in een maat die past bij zijn leeftijd.

• Controle van de sluitspier. Een volgende stap, die rond de leeftijd van vijf of zeven jaar moet worden voorgesteld, is het kind leren zijn sluitspieren onder controle te houden. Wanneer hij bijvoorbeeld de drang heeft om te plassen, wordt hem geadviseerd om eerst tot drie tot vijf of meer te tellen voordat hij dit doet, waardoor hij vrijwillige controle over zijn blaas uitoefent.

• Pas op met drinken! Het is ook belangrijk om het kind te leren drinken op basis van de dorst, zonder te overdrijven. Voor dit doel wordt voorgesteld om langzaam te drinken, waarbij u het water een tijdje in uw mond houdt voordat u het doorslikt, om uw dorst te lessen en het verlangen om opnieuw te drinken uit te stellen. Bovendien moeten vooral dranken op basis van Coca-Cola of thee worden vermeden, omdat deze cafeïne bevatten, een stof met een diuretisch effect.

• Geneesmiddelen alleen in specifieke situaties Als het kind een bijzonder actief sociaal leven leidt, waardoor hij af en toe ver van huis moet slapen (schoolreisjes, sporttoernooien, kampen, weekends bij zijn grootouders), kan enuresis een oorzaak van groot ongemak voor hem zijn. In dit geval wordt de mogelijkheid om toevlucht te nemen tot farmacologische therapie geëvalueerd.

“Bij symptomen van blaasinstabiliteit is het medicijn van eerste keus oxybutynine, een spierverslapper met een specifieke werking voor de blaas, die abnormale contracties elimineert. Het kind kan zo zijn plas wat langer ophouden”, zegt Veneselli.

“Als het grootste probleem echter een overmatige nachtelijke urineproductie is en als de aandoening niet wordt opgelost door de vochtinname te verminderen, kan het raadzaam zijn om ’s avonds voor het naar bed gaan een antidiuretisch middel in te nemen, desmopressine genaamd. Het wordt gedurende drie maanden gebruikt. op een rij, waarna het wordt opgeschort om te controleren of het probleem is opgelost, anders wordt het hervat voor een nieuwe cyclus. Beide medicijnen kunnen veilig worden ingenomen omdat ze geen bijwerkingen hebben.

• De alarmsystemen Elektrische alarmsystemen worden veel gebruikt in de Scandinavische landen, waarbij een kussentje in het bed of in het slipje wordt geplaatst, waardoor, wanneer enuresis optreedt, een alarm afgaat. Het kind moet leren stoppen met plassen als het klinkt en trilt, hij moet het akoestische/trillingssignaal deactiveren en naar de badkamer gaan. “Het is een systeem dat best goed werkt, maar dat in veel landen gereserveerd is voor kinderen die niet reageren op andere behandelingen, omdat het enuresis associeert met een vervelende prikkel, soms geïnterpreteerd als een beetje bestraffend”, aldus de deskundige.

Zal het probleem zichzelf zonder behandeling nog steeds oplossen?

“Ja, het kan spontaan verdwijnen op negen-, tien-, maar ook op vijftienjarige leeftijd, maar in de tussentijd kan het aanzienlijke psychische problemen, een gevoel van minderwaardigheid, van ontoereikendheid hebben veroorzaakt”, beweert de neuropsychiater.

“Het kind ziet het als iets om zich voor te schamen, een reden tot ongenoegen bij de ouders, hij voelt zich een witte vlieg onder zijn klasgenoten. Daarom vertel ik hem vanaf de eerste ontmoeting graag dat er in zijn klas zeker in ieder geval een kind dat hetzelfde probleem heeft als hij. En je ziet meteen een glimlach op zijn mond verschijnen.”

Met wie moet u contact opnemen voor de behandeling van enuresis?

Er zijn gespecialiseerde centra die het probleem 360° benaderen. De referentiespecialisten zijn in ieder geval de kinderneuropsychiater (ook om zeldzame maar toch mogelijke neurologische problemen uit te sluiten), de nefroloog of de kinderuroloog.

“In hen zal het kind geïndividualiseerde hulp vinden om dit probleem te overwinnen, klein voor de ouders, maar vaak ‘overweldigend als een rots’, als een kind weergegeven in een veelbetekenende tekening”, besluit de neuropsychiater.

Mogelijk bent u geïnteresseerd in andere artikelen in de sectie Kinderen