Hallo allemaal, ik ben Giovanna, moeder van twee prachtige tweelingen Dalila en Greta.
De mijne was een “eigenaardige” zwangerschap: ik herinner me nog steeds de woorden van de dokters bij elk bezoek “diamnotisch monochoriaal” met die enigszins verontrustende toon, maar ondanks alles ging alles goed en werden mijn kleine sterren zonder problemen geboren na 35 weken zwangerschap, een normaal gewicht waardoor ik ze mee naar huis kon nemen…
Ons leven begon als een gezin van vier, bestaande uit glimlachen, voedingen en heel veel liefde tot 6 januari, toen de meisjes nog maar 40 dagen oud waren, en die nacht kreeg mijn kleine Greta een zeer hoge koorts.
Een nacht vol bang geschreeuw, waarin we naar de spoedeisende hulp gaan en worden weggestuurd met “het is maar de griep”.
Het instinct van mijn moeder hield me niet kalm en het gekreun dat ik in de oren van mijn dochter hoorde, overtuigde me niet… we besluiten haar naar een andere eerste hulp te brengen. Ze laten ons toe, maar er verandert niets. Weer een nachtmerrienacht die ik niemand toewens en ik werd gerustgesteld door het excuus voor dit geschreeuw aan te geven koliek.
De volgende dag vertelden ze mij na verder onderzoek dat mijn dochter er een had taart en ze moesten ons naar een andere instelling overbrengen omdat ze niet over een afdeling neonatale chirurgie beschikten.
In het derde ziekenhuis werd ik uiteindelijk geholpen: het probleem was niet deze niet-bestaande cyste en mijn dochter moest uitzoeken wat ze had.
Ze beginnen duizend tests te doen en als ik op het punt kom dat mijn dochter stijf was en niet meer kon slikken… slingerde er een rotsblok naar mij… Ik zal dat kleine ziekenhuiskamertje nooit vergeten, de woorden van die dokter die Eindelijk de uitslag van de examens:
‘Mevrouw, uw dochter heeft een meningitisWe zullen al het mogelijke doen om haar te redden, maar in de tussentijd moeten we accepteren wat haar aard is om ook gevaar met het andere kleine zusje te vermijden.”
Tussen CT-scans en ruggengraatpuncties door beginnen we aan de race naar het ziekenhuis totdat de uitslag van de drank arriveert, waaruit blijkt dat mijn dochter een bèta-hemolytische streptokokkenmeningitis.
We lieten haar op de intensive care achter in de wetenschap dat wie weet of ze de nacht had overleefd… en dat hebben we drie maanden lang gedaan, omdat de situatie niet leek te verbeteren en geen antibiotica de spanning konden bestrijden.
Toen kwam er een sprankje hoop en die hoop werd getransformeerd mijn kleine meid weer thuis zien weer samen met haar kleine tweelingbroer. Dank aan alle artsen die ondanks alles mijn dochter hebben gevolgd tot ze de diagnose kreeg!
Vanaf die dag veranderde ons leven. Greta bracht goden terug ernstige neurologische schade die ze voor altijd zal dragen… maar ze is onze krijger en ondanks alles is ze bij ons, ondanks alle moeilijkheden die volgden en vandaag, na 7 jaar, zijn we hier sterker dan voorheen!
Van moeder Giovanna
