Ik wou dat we meer zouden praten moeder zijn en gehandicapt zijn, dat wil zeggen, wat ik ben, maar ik weet dat ik gelukkig niet de enige ben. Er zijn echter maar weinigen onder ons, en ik denk niet dat er weinig mensen met een handicap zijn die moeder willen worden, maar omdat je hoort er nooit over, alsof het iets was dat niet kon gebeuren. Alsof een gehandicapte niet verliefd zou kunnen worden en een gezin zou willen. Het leven is zeker moeilijk voor ons en we ondervinden veel moeilijkheden als gevolg van architecturale barrières, die gemakkelijk kunnen worden opgelost als we dat maar wilden: restaurants, bioscopen, winkels, trottoirs, kappers… Allemaal “openbare” plaatsen die voor IEDEREEN toegankelijk zouden kunnen worden eenvoudige bouwinterventies.
Zeker, wij gehandicapten blijven gehandicapt, maar we zouden minder moeite hebben om de straat op te gaan, we zouden ons tussen gezonde mensen kunnen begeven, we zouden minder onzichtbaar zijn, we zouden als meer ‘normaal’ worden beschouwd, zozeer zelfs dat we het begrijpen dat ook wij dezelfde verlangens hebben als degenen die geen handicap hebben. Ook wij willen plezier maken, wij drinken ook, wij houden ook van, wij willen ook uit eten, maar bovenal kunnen en zijn ook wij ouders. Naast restaurants, kappers enz. zijn er ook andere plaatsen die niet zijn uitgerust voor mensen zoals ik die rolstoelen gebruiken ziekenhuizen en medische praktijken. Ik kan over mijn ervaringen praten, maar ik geloof dat veel mensen, en zelfs in andere steden, wisselvalligheden hebben meegemaakt die vergelijkbaar zijn met de mijne.
Onze zoon arriveert
Waarom is het voor een gehandicapte vrouw niet mogelijk om te bevallen?
Gelukkig heeft mijn vriend mij geholpen, maar waarom kan een gehandicapte vrouw niet bevallen?
Een andere episode die duidelijk maakt dat gehandicapte ouders niet worden verwacht, gebeurde kort geleden in hetzelfde ziekenhuis waar ik ben bevallen, toen ik, mijn dochter en mijn partner in het ziekenhuis werden opgenomen omdat we positief. Volgens de artsen is er op de hele afdeling geen ruimte voor mensen met een beperking, dus worden we in een kamer geplaatst waar mijn vriend mij op gewicht moet dragen om naar het toilet te gaan. Oké, het belangrijkste is mijn dochter, maar dit is een verder bewijs van hoeveel aandacht ze voor ons hebben.
Er kan veel worden gedaan om het leven van gehandicapten een stukje aangenamer te maken
Ik schrijf je omdat er zouden veel interventies nodig zijn om het leven van mensen met een handicap een beetje aangenamer te maken, maar eerst en vooral moeten we naar mijn mening over handicap praten, het bekend maken, uitleggen en ermee omgaan. Ook omdat we bang zijn voor wat we niet weten, en aan de basis van dit gebrek aan kennis liggen alle architectonische en mentale barrières. De persoon met een handicap IS EEN PERSOON! Ze heeft emoties, gevoelens, sterke en zwakke punten, ze kan bitchy, goed, egoïstisch, aardig, lichtgeraakt zijn… Ze is net als iedereen, maar ze heeft andere behoeften. Waarom denkt de staat niet aan ons? Waarom houdt hij geen rekening met het feit dat wij ook bestaan?
Ik schrijf om de wereld te vertellen dat wij ook bestaan!
Door Tatjana Bombardi
