Jongeren kunnen de wereld veranderen? Is het waar dat de revolutie begint bij de kleintjes?
Het is niet zo dat het altijd alleen jonge mensen zijn die in opstand komen, maar het is wel zo Bij grote revoluties staan tienermeisjes en jongens vaak op de voorgrondmannelijke en vrouwelijke studenten, mannelijke en vrouwelijke onderzoekers aan het begin van hun carrière, mannelijke en vrouwelijke activisten wier blik nog niet vertroebeld wordt door het cynisme dat soms met de jaren gepaard gaat.
Het boek Jonge rebellen. 25 meisjes en jongens die de wereld hebben veranderd (serie «Het hangt van mij af», Erickson), geschreven door Christine en Benjamin Knödler, moeder en zoon die, vanuit perspectieven die tot twee verschillende generaties behoren, de handen ineen hebben geslagen in een onderzoekswerk om een boek te creëren dat de wereld onthult zoals die is is en vooral, zoals het kan zijn, door het voorbeeld van vijfentwintig ‘jonge rebellen’waaronder Claudette Colvin, Kelvin Doe, Amika George, Xiuhtezcatl Martinez, Gavin Grimm: de jongste was vier jaar oud toen ze begon met worstelen, de oudste zesentwintig.
“Wie een licht aandoet, is niet bang om te zien wat het licht zal laten zien, hij is niet bang voor de waarheid en hij kiest ervoor om te handelen. Licht is de vraag die, eenmaal gesteld, het antwoord niet kan negeren. Licht stelt mensen in staat elkaar in de ogen te kijken en elkaar te herkennen en misschien een bondgenootschap te sluiten om een gemeenschap te worden, en door hun krachten te bundelen belangrijkere doelen te bereiken”, schrijft Fabio Geda, auteur van het voorwoord bij het boek.
We interviewden over de thema’s van Knödlers eigen boek Fabio Gedaeen schrijver die zich bezighoudt met jeugdproblemen en culturele animatie en die samenwerkt met verschillende kranten en organisaties over de onderwerpen opgroeien en onderwijs, literatuur en maatschappelijke betrokkenheid.
Fabio Geda maakt duidelijk wat de kracht van het boek is 25 meisjes en jongens die de wereld hebben veranderd: «blijkbaar wel de kracht van het voorbeeld, van emulatie, van denken dat is mogelijkde ‘zij deden het, ik kon het ook’.
Ik ontmoet veel jongens en meisjes die het verlangen hebben om iets te doen om de wereld een betere plek te maken, maar die denken dat het niet mogelijk is om het te doen. ze geloven niet dat ze genoeg ruimte kunnen hebben. Of ze denken dat het nodig is om aan grote en ingewikkelde projecten te beginnen, terwijl je je in het begin beschikbaar kunt stellen voor de gemeenschap en iets kunt bedenken dat de levenskwaliteit in de buurt verbetert.
Je hoeft niet Louis Braille te zijn en een nieuw script te bedenken, je kunt ook Elyse Fox zijn heb de moed om eerlijk en openhartig met vrienden over uw geestelijke gezondheid te praten”.
“Jongeren zijn altijd in opstand gekomen en dit is altijd een groot probleem geweest, ook omdat jongeren zelden in de ‘knopenkamers’ leven, zijn ze zelden in een positie om op politiek of economisch niveau verder te gaan met projecten waarbij hele naties of supranationale betrokken zijn. lichamen. Wat in plaats daarvan nodig is, is een geweldige alliantie tussen generaties dat brengt de verzoeken met zich mee en ik kijk naar jongeren waar het mogelijk is om echt een verschil te maken.
Laten we duidelijk zijn: dit betekent niet dat de beweging, het protesteren en het organiseren van jongens en meisjes nutteloos zijn, integendeel, maar dat er in bepaalde gevallen behoefte is aan een versnelling in het bereiken van resultaten en dat versnelling het kan worden gegeven door degenen die de economische en politieke macht bezitten», legt Fabio Geda uit.
«Er zijn enkele bekende, zoals die van Malala Yousafzai, enorme, extreme verhalen. Maar ik hou echt van de onbekende, die zich in de groeven van het dagelijks leven bewegen, zoals de strijd van de transgenderactivist Gavin Grimm om te kunnen beslissen welke badkamer u op uw school wilt gebruiken.
Ik zeg vaak tegen de jongens en meisjes met wie ik praat dat de eerste plaats waar ze met hun activisme kunnen experimenteren hun school kan zijn, of zelfs hun klaslokaal.
Of het verhaal van Hailey-fortdie een zes- of zevenjarig meisje is als ze voor daklozen gaat werken.”
“Ik denk dat het het gebrek aan concrete resultaten op grote schaal is dat mensen deprimeert. We raken allemaal gedemoraliseerd als we onze inspanningen niet beloond zien. De vraag is echter dat we moeten geschiedenis schrijven zonder te verwachten dat het gemaakt wordtmoeten we verandering op gang brengen zonder te verwachten dat die verandering definitief tot bloei zal komen. Langzame revoluties duren het langst. We moeten dus elke dag bezig zijn, simpelweg omdat elke dag bezig zijn de juiste keuze is”, legt Geda uit.
