Moeilijkheden bij het verwijderen van de luier van de baby

Het begin van de reis van “luieren“tussen de 24 en 36 maanden van het kind valt samen met de taalkundige, cognitieve, neurologische en spierontwikkeling van het kind. Zelfstandig lopen en controle van de sluitspier zijn gekoppeld aan de emotionele en relationele context. De harmonie tussen ouders en kind is cruciaal. Niet altijd Het verwijderen van de luier is eenvoudig, maar het respecteren van de timing van de baby is essentieel.

De overname van lichaamsbewustzijn begint rond de 18 maanden, met tekenen die ouders kunnen beginnen op te pikken. Het proces kan stress veroorzaken voor ouders, maar geduld is de sleutel. Respect voor het kind en zijn rijping creëert, samen met luisteren en afstemming, een omgeving die bevorderlijk is voor het bereiken van deze ontwikkelingsfase. De variabiliteit van het traject vraagt ​​om een ​​flexibele aanpak, gericht op het welzijn van het kind.

Hoe zich te gedragen in geval van moeite met het verwijderen van de luier voor het kind? We vroegen het aan Maria Pugliatti, een neuropsycholoog uit Santagostino. De deskundige vertelt erover in de nieuwe podcast ‘Evacuaties’, gemaakt door Santagostinobewerkt en geproduceerd door Studio Raheem. De podcast gaat over een 360°-onderwerp dat belangrijk is voor ieders gezondheid, maar uit bescheidenheid en schaamte toch lastig bespreekbaar is: kak.

In de periode tussen 24 en 36 maanden, waarin de taalkundige en cognitieve ontwikkeling gepaard gaat met een parallelle neurologische en spierontwikkeling, wordt autonoom lopen tot stand gebracht en wordt de sfinctercontrole gestructureerd, die kruisen met de emotionele en relationele ontwikkeling van het kind binnen zijn gezinseenheid. .
In feite is het in deze leeftijdsgroep dat het kind begint te proberen zelfstandig te evacueren, waarbij het erin slaagt urine en ontlasting vast te houden of vrij te geven en daarom het potje te gebruiken. Deze ontwikkelingsfase verloopt via het leren van sociale regels, die dus in een breder kader ook betrekking hebben op de context waarin het kind leeft.

In elke ontwikkelingsfase is daarom de harmonie tussen de wereld van volwassenen en die van het kind het allerbelangrijkste; bevrediging en controle moeten worden afgemeten en afgestemd op de persoonlijkheid van het individuele kind, om hem vreedzaam naar de volgende fase te begeleiden.

We kunnen het standpunt van het kind in ogenschouw nemen: vanaf 18 maanden beginnen kinderen een groter bewustzijn te verwerven van zichzelf en hun lichaam, van hun prikkels en behoeften. Veel kinderen slagen er, ondanks dat ze nog niet kunnen praten, in om hun moeder duidelijk te maken dat ze hebben geplast of gepoept, bijvoorbeeld door hun luier aan te raken. Ze beginnen zich ook te verstoppen en hun privacy te zoeken als ze daar behoefte aan hebben. Het is aan de ouders om deze signalen te begrijpen en het kind geleidelijk op deze reis te begeleiden.

Maar wat gebeurt er als dit niet helemaal natuurlijk gebeurt? Als het kind plotseling merkt dat hij een taak moet uitvoeren waar hij zich nog niet klaar voor voelt, kunnen er angsten en angsten ontstaan ​​die ertoe kunnen leiden dat het kind zelfs urenlang weigert zijn zaken te doen (dit is vaak het geval bij kinderen die verstopt juist omdat ze de overgang naar het potje als geforceerd hebben ervaren). Als de kleine de prikkel nog niet kan begrijpen of vaak te druk is met leuke activiteiten om er aandacht aan te besteden, wordt hij nat of vies en op die momenten is het heel gebruikelijk dat hij zich schaamt, dus het is van belang Het is van fundamenteel belang om hem niet de schuld te geven, niet boos te worden, maar hem te steunen en hem te laten begrijpen dat het normaal is en dat hij het de volgende keer wel op het potje zal kunnen doen. Schuldgevoelens kunnen ouders en kinderen er alleen maar van weerhouden hun doel te bereiken.

Het standpunt van de ouders: het kan een stressvolle tijd zijn die het geduld op de proef stelt; vaak wil je schreeuwen of de luier van de baby weer omdoen na weer een plasje op de bank of op de grond.

Er zijn momenten waarop we ons moe en verslagen voelen, het lijkt ons dat het uittrekken van deze luier onmogelijk is, dat het misschien niet het juiste moment is. Het kan ook gebeuren dat dit reëel is, als de ouders het moment hadden gekozen waarop het goed was om de luier uit te doen (de kleuterschool vereist zelfvoorziening voor toegang; het is beter om het in de zomer te doen met de hitte), maar dat dit valt niet samen met de timing van het kind. Dit kan een gevoel van frustratie oproepen, omdat het moeilijk is om in korte tijd goede resultaten te behalen en vooral omdat je te maken hebt met een kind dat begrijpelijkerwijs meer geïrriteerd is dan normaal en daardoor moeilijker in de omgang is. Er bestaat dus het risico dat we in een vicieuze cirkel terechtkomen waarin de frustratie van de volwassene het kind irriteert, wiens houding op zijn beurt de angst en nervositeit van de ouder kan aanwakkeren, wat hem opnieuw van streek maakt… De oplossingen zijn er hoofdzakelijk twee: uitstellen als u het gevoel heeft dat de tijd nog niet echt rijp is voor het kind en uitstellen voor een tijdje of, als u begrijpt dat het kind, ondanks de moeilijkheden, positieve signalen afgeeft, waardoor u in een positie komt om het kind en zijn/haar kinderen te verwelkomen behoeften, troost hem, ondersteun hem en help hem met geduld, begrip en sereniteit, zodat ook hij zich even sereen en vrij van angst kan voelen bij het verwerven van nieuwe vaardigheden.

De American Academy of Pediatrics beveelt aan om met het ‘dutje’-proces te beginnen vanaf de leeftijd van 18 tot 24 maanden, maar in werkelijkheid observeren we veel kinderen die het nog steeds dragen tussen de leeftijd van 3 en 5 jaar. Wat dit aspect betreft, naast het leren spreken en lopen, is er geen leeftijd waarop het uitdoen van de luier voor iedereen hetzelfde is. Wel moet in gedachten worden gehouden dat buitensporige vertragingen bij deze fysiologische verwerving het kind een reeks problemen kunnen bezorgen die mag niet worden onderschat.

Tegelijkertijd verspreiden zich in Italië ook ervaringen die betrekking hebben op vroegtijdige en begeleide zindelijkheidstraining, bijvoorbeeld Eliminatiecommunicatie: vanaf de eerste levensmaanden kunnen ouders, zonder beperkingen of straffen, het kind helpen bij het plassen en defecatie en hierdoor kan hij onafhankelijk zijn, ook al is het proces erg veeleisend voor de ouders. Een ander onderwijskundig verantwoord pad is het combineren van de kindgerichte benadering, die de unieke behoeften, kenmerken en ontwikkelingstijden van elk kind erkent, met meer door de ouders geleid onderwijs voor jonge kinderen (vóór 18 maanden). De synthese van deze benaderingen kan worden samengevat in drie sleutelwoorden: luisteren, luisteren naar de kleintjes, hun behoeften en hun signalen, ze observeren en hen helpen betekenis te geven aan wat ze beginnen waar te nemen en met ons willen communiceren; geduld: geduld hebben, net als alle paden van verandering en het verwerven van vaardigheden en bewustzijn, vereist ook dit tijd en geleidelijkheid, omdat het de aard van het kind volgt; respect: heb respect voor het kind en zijn rijpingsniveau, laat hem er echt klaar voor zijn, laat hem ons vertellen wanneer het tijd is om vertrouwd te raken met het potje.
Een belangrijke factor is de relatie die tot stand komt tussen het kind en degenen die voor hem zorgen, die begint met het observeren van het gedrag van het kind en met de bereidheid van de ouders om te luisteren, een relatiemodaliteit die we zouden kunnen definiëren als ‘afstemming’, een sleutelfiguur passe-partout te gebruiken voor elke fase van groei en verwerving van nieuwe vaardigheden en ook in het “opspringende” proces. Zorgvuldig kijken naar de eliminatiebehoeften, zelfs voordat het kind autonome controle bereikt, en verwachtingen hebben die consistent zijn met de fysiologische ontwikkelingsfasen, kan een effectieve strategie zijn om kinderen te helpen autonoom te worden.

Er is geen vast en rigide protocol dat moet worden aangenomen, maar extreme variabiliteit. Als u samen met het kind kiest, kan de eerste overgang naar het potje de positie van de beentjes vergemakkelijken, daarna gaat u over naar de verkleiner met ondersteuning om de voetjes te ondersteunen, altijd geleidelijk. Er is geen regel of het toilet of het potje beter is, het hangt af van de voorkeuren van het kind. Voor sommigen is het potje misschien een nutteloze extra stap, voor anderen dient het om zelfvertrouwen te krijgen voordat je aan het toilet gaat wennen, je kunt met vallen en opstaan ​​te werk gaan; kies samen met hen het potje, de plaats moet altijd hetzelfde zijn en vermijd dat het potje door het huis gaat; de tijd ongeveer hetzelfde; wanneer u besluit de luier uit te doen, mag deze niet opnieuw worden omgedaan op verzoek van het kind of omdat u het huis verlaat; gebruik in deze huizen indien nodig de inlegluier door deze lager te zetten, anders kan het verwarrend worden; in geval van constipatie kunt u, na het uitsluiten van medische, organische of voedingsoorzaken, samen boekjes over dit onderwerp lezen om vertrouwd te raken met dit nieuwe avontuur; we kunnen zelf een verhaal vertellen; als ze gebeuren Als er ongelukken gebeuren waardoor hij zich kan schamen, moeten we lief, begripvol en geduldig zijn en normaliseren wat er is gebeurd, om het schuldgevoel van het kind te vermijden. Kinderen imiteren het gedrag van hun ouders, dus als we ze af en toe de kans geven om ons ook in deze functies te observeren, zal er niet zoveel uitleg nodig zijn over ‘hoe het moet’, omdat ze gewoon willen doen wat ze doen. wij doen.

Door deze fase van ontwikkeling op een vreedzame manier te bereiken, die het begin markeert van een pad naar autonomie, kan het kind tevredenheid en zelfeffectiviteit ervaren en wordt zijn gevoel van eigenwaarde vergroot. In elke ontwikkelingsfase is daarom de harmonie tussen de wereld van volwassenen en die van het kind het allerbelangrijkste; bevrediging en controle moeten worden gemeten en afgestemd op de persoonlijkheid van het individuele kind, om de verwerking van conflicten die inherent zijn aan de huidige fase mogelijk te maken en vreedzaam naar de volgende te gaan, en aan het einde van het pad, naar een volwassen organisatie .