Ik was 29 jaar oud en het was 15 december 2018. Ik had een vreemd gevoel, mijn borsten deden pijn, maar het kan niet al een zwangerschap zijn. We probeerden al een maand ons eerste laken te krijgen, en in plaats daarvan verscheen die dag meteen een streepje bij de zwangerschapstest.
Om 5 uur ’s ochtends maakte ik mijn toenmalige vriend wakker en liet hem de test zien. We waren erg blij: eerste bezoeken, eerste controles. De sperzieboon groeide niet veel. Ze hebben de geschatte geboortedatum opnieuw gedateerd, die veranderde van 21 augustus 2019 naar 28 augustus. We hebben andere bezoeken gebracht, andere controles. De nekplooi kwam en ze vertelden me dat als ze me niet binnen 10 dagen zouden bellen, dit kwam omdat de boon in orde was.
Op de zevende dag belden ze vanuit het ziekenhuis en zeiden: “Mevrouw, de kans is zeer groot dat uw zoon het syndroom van Down heeft. Neem contact op met uw gynaecoloog en kijk hoe verder te gaan.” De wereld viel op mij, het kon niet zo zijn. Met mijn kleine boon ging het prima, hij kon dit probleem niet hebben. Ik belde mijn vriend en vertelde hem wanhopig dat ik gewoon wilde weten of het goed met hem ging… Down of niet Down, ik wilde hem niet kwijt.
Risico op het syndroom van Down. Het gaat goed met mijn kleine meid
Wij gingen naar het ziekenhuis en… We kwamen erachter dat het goed ging met Emily en dat in werkelijkheid de veronderstelde geboortedatum niet opnieuw had mogen worden gedateerd, omdat dit alle gegevens die voor de berekening van de doorschijnendheid waren geschreven, zou hebben gecompenseerd.
Zei dit, de eerste vraag die ik stelde was om te weten of alles in orde was. Toen de dokter ja zei, begreep ik niets meer van de vreugde. Toen vertelde hij me dat hij niet Down was, dit bemoedigde me, maar ik zou nooit het leven van mijn gezonde dochter hebben genomen, alleen maar omdat ze aan dit syndroom lijdt.
Vandaag is Emily 3 jaar oud, ze is een vulkaan, en vaak kijken mijn man en ik elkaar aan en “lachen” om die doorschijnendheid. Maar die twintig dagen tussen de ziekenhuisoproep en de morfologie waren de donkerste dagen van mijn leven, ook al wist ik in mijn hart dat het goed ging met het kleine boontje.
