Het is een heel mooi verhaal. Ik ben met 37+6 weken bevallen. De bevalling is heel goed verlopen. Ik werd super verzorgd door een jonge vroedvrouw, misschien nog student, en een andere oudere die altijd alles in de gaten hield.
Omdat mijn partner niet meedeed aan de verloskamer, het jonge meisje heeft altijd aan mijn zijde gestaan. Hij streelde mijn handen, hij had een hele lieve en prettige stem en veel geduld.
Ik voelde me verwend en beschermd. Een werkelijk prachtig gevoel. De oudere verloskundige was erg goed, want tijdens de bevalling begreep ze dat ik erg bang was en op het juiste moment gaf het mij de juiste kracht om het laatste zetje te geven.
De anesthesioloog die mij de ruggenprik gaf, was ook een heel lief jong meisje. Omdat ze die avond behoorlijk kalm was, bleef ze de hele tijd aan mijn zijde. Ze is ook lief en zorgzaam. Heel jong. Stel je voor dat de oudere vroedvrouw merkte dat de baby het navelstreng om zijn nek had en hij zei niets tegen me om me niet nog meer bang te maken.
Het gaf me de kracht die ik nodig had om het laatste zetje te zetten en alles ging geweldig. de baby had geen pijn en ze behandelde me alsof ik een kleindochter was. De volgende dag bracht ik een gedachte naar alle drie omdat ze voor altijd in mijn hart zullen blijven. Op zo’n kwetsbaar moment is het van groot belang dat een vrouw op deze manier behandeld wordt.
Ik had alleen inwendige hechtingen, die binnen zeer korte tijd weer geabsorbeerd waren. Een team van vriendelijke en delicate professionals. Ik ben een van de gelukkigste vrouwen ter wereld!
Ik ben het vergeten. De volgende dag zowel de jonge verloskundige als de anesthesist ze kwamen me vragen hoe het met me ging.
van Taty
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
