Ik denk er graag zo over na, alsof ze een witte vlinder is. En ik kan je niet vertellen of het een suggestie is of zo, maar… Ik zie altijd een witte vlinder om mij heen draaien omgeving.
Ik ontdekte dat ik zwanger was in februari 2020 en mijn geluk explodeerde door duizend telefoontjes te plegen! Ik ben niet iemand die alles verborgen houdt. Zo ben ik, ik houd ervan om mijn vreugde en verdriet meteen te delen en met al diegenen die deel uitmaken van mijn leven. Nou, deze keer was het duidelijk een grote liefde die al in mij geboren was.
De zwangerschap verliep op de best mogelijke manier. Dat is geen verrassing, moet ik zeggen, gezien dat Die van mijn eerste kind ging ook heel goed.
Alles stond klaar voor haar… onze prinses kwam eraan. We hebben een tijdje besloten dat we haar Nicole mochten noemen. Maar toen, op het laatste moment, veranderde iets ons van gedachten en kozen we voor BEATRICE! Ze was echt Beatrice. Omdat haar gezicht zo gelukzalig was toen ik haar voor de eerste en helaas laatste keer zag.
“Er is niet meer!”. Het verhaal van mijn kleine witte vlinder
Op een dag in september – we waren nu in de negende maand – hoorde ik haar urenlang niet meer bewegen. Dit overtuigde mij niet, maar mijn eerste gedachte was uiteraard dat zijn ruimte nu misschien beperkt was en dat hij geen salto’s meer kon maken. Ldiezelfde avond besloot ik echter naar het ziekenhuis te gaan… vandaar de DUISTERNIS.
“Er is niet meer!”. Dit zijn de woorden die nu al acht maanden elke dag in mijn hart exploderen. De pijn was zo hevig dat mijn man en ik elkaar nooit hebben verlaten tijdens die dagen van ziekenhuisopname (ondanks covid). Na een gedwongen inleiding en twee dagen pijn slaagde ik er met alle kracht in mijn lichaam in om haar los te laten.
Ze gleed uit mij en Ik kon het niet laten om het te accepteren en los te laten.
Ik hield haar vast, kuste haar, rook haar, maar ik kon haar ogen nooit zien. De laatste keer mijn ogen moesten het verdragen om haar in haar kleine witte kist te zien liggen. Ik viel flauw van de pijn! Vanaf die dag verloor ik ook alle contact met de realiteit…
Ik heb de beelden van alles wat ik heb gezien en meegemaakt in mijn ziel getatoeëerd en ze kwellen me overdag in mijn gedachten en ’s nachts in mijn dromen. Dit is mijn verhaal, het verhaal van het hart van een moeder dat in duizend stukjes is gebroken.
deed.
(Wil je jouw verhaal ook aan ons schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
