Vandaag wil ik je mijn verhaal vertellen, misschien kun je op de een of andere manier de kracht vinden om niet op te geven. In 2012, op 24-jarige leeftijd, besloten mijn man en ik om een kind te krijgen, dat gelukkig meteen kwam. Allemaal perfecte zwangerschap, geen problemen. Na vier jaar besluiten we dat we hem gezelschap willen geven en daar beginnen onze problemen.
Een week gaat voorbij met heel kleine hartjes gaan we op bezoek en ook deze keer is er niets meer te doen. Alleen deze keer was mijn kleintje al gevormd en ging niet vanzelf weg. Op mijn dertigste kreeg ik een slechte test te verduren: de curettage.
Laten we doorgaan met de tests, laten we de foetus analyseren, ze is een klein meisje dat niet compatibel is met het leven. Er werd mij verteld dat als ze geboren zou worden, ze erg ziek zou zijn. Mijn man en ik doen allebei chromosomale mapping, maar alles is perfect, ze laten mij de MRI doen met de contrastmethode met een bicornuate baarmoederresultaat. Maar ze vertellen me dat dit niet de oorzaak van het probleem is; we bereiken het punt van belachelijkheid met het schoonmaken van de mond.
Inmiddels is mijn toestand verwoestend, te verdrietig, ik huil dag en nacht, de dokter hij vertelt me dat ik geen kinderen kon krijgen en dat ik de eerstgeborene als een wonder moest beschouwen.
Genetische mutaties en abortussen. Laat het hart winnen, niet het hoofd!
Ik zeg tegen mezelf: “Als het je lukt om er één te hebben, waarom zou je dan niet andere kunnen maken?!!?”. Nog 3 maanden en dan proberen we het opnieuw, met een positieve test Ik wend me tot het burgerziekenhuis van Palermo, gespecialiseerd in meerdere abortussen die mij naar de hematoloog stuurt, die van mening is dat de behandeling bij elke zwangerschap te agressief was.
De volgende dag beginnen de verliezen opnieuw, wat uitmondt in een echte cyclus. Ik ga naar de eerste hulp, nu ervan overtuigd dat ik opnieuw een miskraam krijg en in plaats daarvan er is een bonzend hart en een groot hematoom rondom de kamer.
10 weken in bed met heparine in de buik en progesteron-eieren 2 keer per dag. Na de derde maand van screening ontdekken we dat we een jongetje verwachten dat in een uitstekende gezondheid verkeert, de oudere broer kiest zijn naam en, net als in een sprookje, is het gelukkige einde aangebroken.
van Debora
