In 2016 ben ik bevallen van mijn Arianna, natuurlijke geboorte, 3 kilo en 250 pure liefde. Ze arriveerde meteen, zonder het zelfs maar te beseffen… Ik kwam op het idee om haar als enig kind achter te laten, omdat ik onderwijzeres ben en ik dacht dat ik genoeg kinderen had. Maar Arianna is een kleine vrouw en had gezelschap nodig… dus in september 2019 ontdekte ik dat ik zwanger was. Na 4 weken kreeg ik echter een miskraam… Ik had er destijds last van, maar ik herstelde onmiddellijk…
Maanden gaan voorbij. Ik voel een ongemak in mijn buik, Valentijnsdag 2020 komt eraan. Ik doe de test: zwanger… geluk door het dak, vertel ik mijn man tijdens het eten; Alles lijkt normaal, afgezien van de ernstige misselijkheid. Ik heb mijn eerste bezoek na zes weken en ik kan het hartje voelen kloppen. Maar er lijken twee zakken te zijn. We zitten midden in een pandemie: maximale angst, overal zieke mensen…
Nog een bezoek: mijn gynaecoloog sprakeloos, hij kan het me bijna vertellen. Er is geen hartslag meer, ik raak ten prooi aan wanhoop, ik zou meteen een curettage willen, maar we proberen te wachten tot het vanzelf overgaat… en zo gebeurt het… maar dan nog twee weken later.
4 april 2020. Thuis. Absurde pijn, zware verliezen, bloedingen die niet stoppen en een haast naar het ziekenhuis. Ze hebben mij met spoed geopereerd en mij twee zakken transfusies gegeven. Deze keer was het zwaar. Ik had ook al een uitgesproken vest… Ik huilde veel… maar thuis had ik mijn Arianna dicht bij me. Zij, mijn kracht, en mijn man, die met mij heeft geleden.
Er was ‘lock down’, iedereen thuis. Ik werkte toch altijd, zelfs vanuit het ziekenhuis beantwoordde ik de e-mails van ouders en corrigeerde huiswerk. Voor mij was het zo beter, thuis herstelde ik daarna lichamelijk, ook al kwam ik later in het reine met mijn angsten… Vakantie. Misano Adriatico… Relax… maar Ik had een vaste gedachte: ik wilde een broertje of zusje aan mijn Arianna schenken…
Herhaalde spontane abortussen. Ik zal je mijn pijn vertellen
September 2020: Ik ben zwanger. Spanning. Angst. Ik blijf thuis van mijn werk vanwege een risicovolle zwangerschap… Wie weet of ik het volhoud. We doen DNA-testen, controles… de zwangerschap begint goed. Maar ik word gevolgd door een psycholoog… Alles is in orde tot januari 2021als mijn beste vriendin haar baby verliest tijdens de bevalling… is ze ver weg, ze is in Napels.
Ik kan niets doen… Covid dwingt ons naar onze respectievelijke regio’s. Ik voel de klap psychologisch. Ik probeer zoveel mogelijk dicht bij haar te blijven. Met mijn buik gaat het sowieso prima, maar na twee weken ervaart een andere dierbare vriendin van mij ook een vreselijke situatie.
Ze bevalt van haar baby via een spoedkeizersnede, maar haar kleine engel redt het niet… en sterft een paar dagen later. Ik ben sprakeloos. Ik draag mijn babybuikje te midden van angsten en angsten. Ik huil elke dag, ik denk gekke gedachten. Ik voel mijn buik steeds zwaarder worden… De dagen gaan voorbij, ik lijk vredig, maar dat ben ik niet.
Ik ben met 35 weken bevallen van mijn Andrea… met een spoedkeizersnede omdat het stuitligging was, na drie dagen weeën. Je kunt zien dat hij voelde dat ik hem in mijn armen wilde houden. Het gaat goed met mijn kleine prins, na alles wat ik heb overwonnen. Maar van binnen heb ik nog steeds veel last van mijn miskramen, van de dood van mijn vrienden. Ik lijd voor hen en ik bid tot de Heer dat ook zij dezelfde vreugde mogen ervaren als ik… na zoveel pijn.
in Carmen
