In een rustig provinciestadje verliep het leven voor Sarah vredig. Ze was een vrouw van in de dertig met een warme glimlach en een vriendelijke geest. Hij had er altijd van gedroomd moeder worden, en het verlangen om een kind te krijgen was in de loop der jaren met haar meegegroeid. Sarah had in haar hoofd een perfecte wereld gecreëerd, waar kinderen giechelden binnen de muren van een huis vol liefde en geluk.
Sarah en haar man, David, probeerden zodra ze getrouwd waren een kind te krijgen. Ze brachten hun dagen door met zichzelf voor te stellen als liefhebbende ouders, klaar om hun kleintje in de wereld te verwelkomen. De tijd verstreek echter, en elke zwangerschapstest was negatief. Sarah had het gevoel dat haar droom uit haar greep gleed en haar hoop aan het uitsterven was.
Maanden werden jaren en Sarah begon zich ontmoedigd te voelen. Ze bezocht specialisten op zoek naar antwoorden, maar geen enkele diagnose leek te verklaren waarom ze niet zwanger kon worden. Het gewicht van mislukking het werd steeds moeilijker om te dragen, en zijn hart werd gevuld met pijn.
Sara gaf echter niet op. Ondanks de tranen en teleurstelling bleef hij hoop houden. Ze had een innerlijke kracht die haar ertoe aanzette naar andere opties te zoeken. Davide stond altijd aan haar zijde en steunde haar te allen tijde. Samen besloten ze op onderzoek uit te gaan adoptie. Het vooruitzicht een huis en veel liefde te geven aan een behoeftig kind vervulde hen met vreugde.
Het lange wachten op het adoptieproces stelde hen op de proef, maar Sarah en David wisten dat ze het moesten volhouden. Ze verzamelden jarenlang documenten, wachtten op telefoontjes, in de hoop dat het lot hen eindelijk in contact zou brengen met het kind van wie ze onvoorwaardelijk zouden houden.
Eindelijk, op een heldere ochtend, ging de telefoon. Het was een adoptieoproep en hun hart begon snel te kloppen.
Ze waren gekozen als ouders van een geweldig kind. De emotie die ze voelden was onbeschrijfelijk, en de dag dat ze de kleine eindelijk in hun armen hielden was de gelukkigste van hun leven.
Sarah’s verhaal is mijn verhaal. Ook al heb ik ervoor gekozen om het in de derde persoon te schrijven. Want als je bepaalde ervaringen beleeft, probeer je jezelf te abstraheren, minder te lijden, vooruit te komen. Omdat het is alsof je al die pijn niet echt voelt.
Het is een verhaal over veerkracht, over hoe het verlangen om ouders te worden de grootste uitdagingen kan overwinnen. Ondanks de ontberingen en de vergoten tranen vonden Sarah en David vreugde in de adoptie en in de liefde die ze deelden met hun kind. Hun huis was eindelijk gevuld met gelach en geluk, en Sarah’s droom om moeder te worden was uitgekomen, zij het op een andere manier dan ze zich had voorgesteld. En op die gelukkige dag besefte Sarah dat onvoorwaardelijke liefde de ware essentie van ouderschap was.
(Sarah en Davide zijn twee fictieve namen. De auteur van dit verhaal heeft ervoor gekozen anoniem te blijven)
