Mijn naam is Erica en ik ben moeder van twee geweldige kinderen: Athena, 5 jaar oud en Paride, 8 maanden oud.
Wat ik wil vertellen is het ongelooflijke verhaal van Parijs…
Het begon allemaal toen mijn man en ik in mei besloten om Athena niet alleen te laten, maar op zoek te gaan naar een broertje voor haar…
Als bij toverslag ontdekte ik na een tijdje dat ik zwanger was; het was voor ons een verrassing omdat we niet dachten dat we deze droom zo snel waar zouden kunnen maken.
De eerste echo: alles is in orde
De eerste echo in augustus 2020: alles is in orde en we zijn erg blij.
Weken gaan voorbij en alles gaat goed.
Op 9 oktober vieren we mijn 30e verjaardag en hernieuwen we onze huwelijksgeloften. Een rustige maar bijzondere avond.
De volgende dag begint echter onze nachtmerrie.
Ik word wakker met hevig bloedverlies en de eerste negatieve gedachten komen naar boven.
De verliezen als gevolg van placenta previa houden niet op
Helaas stoppen de lekkages echter niet… en daarom ga ik elke week naar de eerste hulp om er zeker van te zijn dat er geen complicaties zijn.
Ik kom op 25 weken en in het ziekenhuis besluiten ze me op te nemen en me onder controle te houden.
Er wordt niet aan een bevalling gedacht, maar ze beginnen me te vertellen dat het er is mogelijkheid van een keizersnede rond 36 weken.
Tot maandag 14 december aanbreekt: terwijl ik aan het lunchen ben, wordt ik overweldigd door een zeer sterk gevoel van misselijkheid en na een paar seconden mijn water breekt: Ik ben bang!
En nu? De baby is pas 27 weken oud!
Om 17.00 uur zijn de weeën zo sterk dat ik het niet kan laten.
Ik bel een verpleegster die komt controleren en herhaalt dat de monitoringmachine geen weeën detecteert. Ik sta erop…
Een vroedvrouw arriveert en tilt het laken op en wordt bleek in het gezicht. Ik begrijp dat er iets mis is.
De verloskundige belt de artsen en zij boeken met spoed een verloskamer.
Als in een scène uit Grey’s Anatomy duwen ze me op een bed en rennen als een gek door een hele lange gang.
We zijn klaar voor een keizersnede, de kleine heeft pijn en niemand heeft gemerkt dat ik teveel bloed verloor.
Mijn man kan de operatiekamer niet in.
Ik ben alleen op een ijskoud bed.
Ze maken mij de epidurale maar er is geen tijd om te wachten tot het van kracht wordt en dus beginnen ze open te gaan. De pijn is extreem, maar ik moet vasthouden voor mijn kleine kampioen.
Het kindje weegt één kilo
Ze brengen de baby onmiddellijk naar een couveuse die veel te groot voor hem is. Hij weegt 1 kg. Zijn naam is Paris omdat de betekenis van die naam krijger is, en zo willen we dit avontuur beginnen.
De NICU is een enge plek voor starters. De geluiden, die alarmen die je doen schrikken.
Dagen worden weken en weken worden maanden.
Het is niet gemakkelijk, we leven van dag tot dag, want er zijn fantastische dagen waarop je vol vreugde en hoop naar huis gaat en dagen waarop je je slecht voelt omdat het kind weer een infectie heeft opgelopen of omdat ze hem opnieuw moesten intuberen.
Eindelijk op 18 maart ontslaan ze ons! Ook al moeten we met zuurstof en de high flow machine naar huis, de vreugde van het samen beginnen aan een leven wint het van de angst.
En zo merken we dat we 5 maanden na ons ontslag sterker zijn dan voorheen en dat elke dag een enorme vooruitgang is.
Het gaat goed met Paride, hij is buiten gevaar en elke dag wordt hij beter en beter!
Dit is ons geluk!!!
Van moeder Erica
(Wil je ons ook jouw verhaal schrijven? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it)
