#IcouldbeI: het kleine meisje dat zorg nodig heeft, ben ik ook

“Mevrouw, ziet u niet dat de baby honger heeft en daarom huilt? Probeer haar borstvoeding te geven.“

Ik probeer het sinds vanochtend, het is drie uur in de ochtend, alles doet pijn, ik ben iets meer dan 24 uur geleden bevallen en 14 mensen vóór haar vertelden me dat ik moest proberen borstvoeding te geven. Elk gaf me een andere theorie over hoe ik het zou moeten doen. Mijn dochter huilt de hele dag, ik kijk haar zwijgend aan. Ik heb niet eens de kracht om te reageren.

Er was een dode man nodig voordat iemand de borstvoeding gevende Taliban kon ondervragen.

Je moet borstvoeding geven. Altijd en tegen elke prijs. Het maakt niet uit of je net bevallen bent. Het maakt niet uit of uw dochter, zoals in mijn geval, in het ziekenhuis op de neonatale afdeling ligt en u haar alleen borstvoeding kunt geven op een uiterst oncomfortabele stoel, omdat u haar niet kunt losmaken van de duizend onmisbare draden om haar heen.

Ze is net geboren, maar ze moet daar blijven, omdat hij een hartaanval zou kunnen krijgen. Twee dagen.

Ze ligt in het ziekenhuis en jij, die pijn hebt, denkt alleen aan haar terwijl je bloedt. Je vergeet zelfs te eten omdat je zo van streek bent. Maar iedereen die langskomt zegt gewoon: “Mevrouw, u MOET haar borstvoeding geven, als u er niet aan kunt trekken.” En je probeert het, het doet pijn, maar je probeert het. Je evalueert jezelf in je nieuwe identiteit als nieuwe moeder aan de hand van hoeveel melk je kunt pompen, en je zuigt uiteraard. In een collectief delirium waarin ziekenhuizen vol staan ​​met video’s van borsten dat ze melk spuiten. En een of andere vroedvrouw neemt je borst zonder je toestemming te vragen en stopt die in de mond van de baby. Ze martelen jullie allebei, in die helse neonatologie, dus misschien blokkeert het.

Je dochter heeft honger, je weet niet eens of zijn hart werkt, maar je moet borstvoeding geven.

Kunnen we ons lichaam terugwinnen, zelfs als nieuwe moeders?

Kunnen we eindelijk zeggen dat borstvoeding mooi kan zijn, maar ook zuigen?

HET ZIJN DE MOEDERS EN ALLEEN ZIJ DIE MOETEN KIEZEN.

Kan ik na de bevalling, het meest uitputtende wat ik ooit heb gedaan, ervoor kiezen om te slapen terwijl iemand voor mijn kind zorgt?

Ik begrijp dit allemaal niet meteen, ik ben te uitgeput en te wanhopig in die gang van dat ziekenhuis dat zichzelf pompeus verkondigt: “vriend van kinderen”. Gelukkig komt mijn vader en als goed psycholoog heeft hij dat begrepen Ik ben het kleine meisje dat ook zorg nodig heeft. Hij brengt me eten en lunch, rent naar de apotheek. En mijn man is in de war maar steunt mij. U moet kiezen of u borstvoeding wilt geven.

Dan opent een grootmoeder, moeder van een andere moeder, mijn ogen. Hij leest het schrijven: “Kindvriendelijk ziekenhuis“En hij zegt:”Hij is misschien een vriend van kinderen, maar hij is een vijand van moeders“. Zij is de enige heldere in dat delirium.

Ik adem, denk ik. Eindelijk krijg ik een fles, ik geef je te eten. En ik kan je voor het eerst in de ogen kijken. Je hebt mooie ogen. Jullie zijn allemaal mooi en jullie ruiken de beste die ik ooit heb geroken.

Ik hou van je, ook al geef ik je geen borstvoeding. Jouw moeder.

PS Vandaag ben je gelukkig 5 jaar oud en kerngezond.

Van moeder Teresa

#borstvoeding #ostericviolence #mom #Icouldbeme