Na overleg met mijn gynaecoloog ga ik naar de eerste hulp waar het slechte nieuws arriveert, mijn hartslag is traag, mijn kleine meisje (in mijn hart is ze een klein meisje, Viola) is stervende, we moeten wachten. Ik ga zonder hoop naar huis en wacht op iets dat groter is dan ikzelf.
Ik breng de nachten huilend door, ik vergiet zoveel tranen dat ik na een tijdje zonder ze ben. Na een paar weken keer ik terug naar mijn werk en mijn gewone leven.
Februari 2022 Ik ben laat in mijn menstruatie: ik besluit een test te doen en deze is positief. Ik communiceer het nieuws onmiddellijk aan mijn partner en ik word overspoeld door angst en angst dat alles opnieuw zou kunnen gebeuren. Na een bezoek aan de gynaecoloog kalmeer ik. Ik breng 3 maanden in absolute rust door, de controles zijn prima.
De situatie is nog steeds onder controle, de artsen evalueren verschillende hypothesen, waaronder de overplaatsing van mij naar een instelling op het derde niveau. Hier is het op de vijfde dag begin ik de eerste weeën te voelen en daar begrijp ik dat mijn kleine meisje lijdt.
Ik ben niet meer vervoerbaar en de kinderarts waarschuwt mij dat bij een geboorte de overlevingskansen van mijn baby klein zijn. In de nacht van de vijfde dag komen er sterke en pijnlijke weeën… mijn kleine meid Eleonora is geboren en huilt met slechts 23+5 weken.
Bij de zwakke kreet vullen haar ogen zich met vreugde… ze leeft, het is een wonder! Ze werd onmiddellijk gered en naar een NICU-centrum op het derde niveau vervoerd. Zo begint helaas zijn reis van slechts 15 dagen. Per ambulance vervoerd met haar vader naast haar, arriveerde ze op de NICU, waar artsen en verpleegsters haar verwelkomden.
De volgende dag kom ik ook aan. Zodra ik de afdeling binnenkwam, merkte ik dat er een lange gang was tussen mij en mijn kleine meisje en ik denk: “Het zal moeilijk zijn, maar we zullen dit pad samen bewandelen.” Er waren meteen veel moeilijkheden, maar het kleine meisje is een krijger, ondanks dat ze slechts 500 gram en 29 cm weegt.
Dagen gaan voorbij, onze liefde groeit, maar de situatie wordt erger. Papa en ik zijn er altijd naast haar, we begeleiden haar bij elke ademhaling en tot het einde. Na 15 dagen ontaardt de situatie en sterft mijn kleine meisje in onze armen.
Vandaag hebben we geen tranen of woorden! We hebben begrepen dat het nutteloos is om boos te worden en naar oorzaken of waaroms te zoeken. we leven met de herinneringen aan de momenten van vreugde die we met haar hebben ervaren, maar vooral aan haar kracht om te leven.
Elke dag herhaalt een stemmetje van binnen tegen mij: moeder, we zijn bij je, stop niet met hopen, maar leef vooral en leef gelukkig!
door Daniela
