Ik ben een aardse en hemelse moeder. Twee kinderen op aarde en vijf in de hemel. Mijn afdaling in de tunnel begon in 2016 toen ik in het donker tastte na een verwoestende ervaring te hebben meegemaakt: De IVG van mijn dochtertje met 22 weken vanwege voortijdig breken van de vliezen na 16 weken.
Ik hoopte tot het einde toe dat het opgelost kon worden, maar ik hoorde de artsen steeds zeggen: “Mevrouw, beslis, het moet er altijd uit komen”, “Je bent jong, je zult meer doen, word niet te weggedragen”. Ik voelde me PSYCHOLOGISCH geschonden!
Gelukkig was er na de ingeleide bevalling een vriendin van mij in de verloskamer die me adviseerde mijn baby te knuffelen, naar haar te kijken en haar foto’s en voetafdrukken te nemen. Ze vertelden me niet dat ik haar kon begraven. “Het is een mislukte verspilling”, vertelden ze me.
Zijn herinneringen op mijn momenten van oneindig verdriet waren mijn opluchting, naast die van mijn eerste anderhalfjarige. Na deze zwangerschap heb ik nog 3 miskramen gehad op 6, 8 en 10 weken. “Er is geen hartslag”, was de zin die in die vervloekte periode op mijn hoofd hamerde.
Ze besloten EINDELIJK om mij het meervoudige abortusprogramma te laten volgen (voordat het niet mogelijk was: “DAME, JE MOET TEN MINSTE 3 ABORTIES HEBBEN”, antwoordden ze zuur) en ze vertelden me dat ik bij de volgende zwangerschap cardio-aspirine en heparine zou moeten gebruiken vanaf het begin tot 40 dagen na de bevalling.
Mei 2019 positieve test! Ik draag een zwangerschap vol angst, nachtmerries en duizenden angsten. Een onbeweeglijke zwangerschap. Ik was alleen geïnteresseerd in het verstrijken van de tijd.
In januari 2020 omarmde ik mijn regenboog. Ik voelde me blij en tevreden! Ik had mijn droom gerealiseerd. In juli 2021 uitstel: onverwacht positieve test. Wat een geluk! Ik begon met dezelfde behandelingen als de vorige zwangerschap en alles verliep soepel. Ik voelde me kalm. “HET ZAL DE ZWANGERSCHAP VAN DE VERLOSSING ZIJN”, VERTELDE IEDEREEN MIJ! “Na zoveel lijden zul je zien dat je dit niet eens merkt.”
Dit was eigenlijk zo tot de zevende maand, toen ze me terugstuurden naar de obstetrische pathologie omdat mijn baby een gewicht had onder het 5e percentiel. Ik bleef maar zeggen dat ik het gevoel had dat mijn baby niet zo belangrijk was, maar oppervlakkig antwoordden ze: “Mevrouw, niet alle kinderen zijn hetzelfde, het komt wel goed”.
Vervolgens presenteerde ik mezelf op de eerste hulp vanwege een slechte waarneming van foetale bewegingen. Ze gaven me een spoor, het was in orde en ze stuurden me naar huis.
Precies na 6 dagen, zodra ik wakker werd, leek het alsof ik zijn bewegingen niet opmerkte. Ik heb de Angel Sound en Ik hoorde DE LUIDSTE STILTE VAN MIJN LEVEN! Ik kon zijn kleine hart niet meer voelen.
Ik ging naar de eerste hulp. Ze hadden het over MEF (de betekenis hoorde ik later). Ik wist pas dat mijn liefde 36 weken en 15 dagen na zijn geplande keizersnede het licht niet meer kon zien. Ik heb een keizersnede gehad omdat ik in stuit lag en heb twee keer een pre-keizersnede gehad.
Een aseptische operatie zonder geluiden of geluiden, alleen verwarde stemmen toen ik wakker werd en met een lege maag. Mijn man en ik omhelsden onze liefde twee uur lang en ik hoop dat de warmte van die omhelzing mij mijn hele leven zal verwarmen.
Dit gebeurde allemaal 60 dagen geleden. Ik mis hem zo erg en dan te bedenken dat zijn bed thuis klaar stond, een gezin dat op hem wachtte. Dit alles was adembenemend! In plaats daarvan moesten we zijn begrafenis organiseren en afscheid van hem nemen in een heel klein wit kistje. WAT EEN HORTING EN WAT EEN AFSCHUWELIJKE PIJN.
Het moest natuurlijk mijn verlossingszwangerschap zijn! Wat een berucht leven, wat een afschuwelijk onrecht heeft het leven voor mij gereserveerd! Waarom waarom? Niemand zal mij ooit antwoorden.
Hallo moederliefdes, ik hoop dat mijn liefde daarboven reikt. Op een dag zullen we elkaar weer ontmoeten, dat beloof ik.
van een moeder
Wil jij jouw verhaal vertellen? Stuur het naar redazione@nostrofiglio.it
