Ik ben Michela, moeder van Elvira Anna, geboren in stilte op 9 augustus 2015 en van 2 prachtige regenbogen, Chiara, geboren op 23 augustus 2016, en Salvatore, geboren op 10 augustus 2018. De eerste zwangerschap was een felbegeerde droom: Ik ging er heel goed mee om, afgezien van de misselijkheid. We hadden alles met zoveel liefde gepland met mijn man.
Op 26 mei 2015, op een normale dag, om 8.00 uur, terwijl ik met mijn hond in het park was, werd ik in de 28e week van de zwangerschap aangevallen door een herder uit de Kaukasus, die de biceps van mijn rechterarm scheurde. Spoedgeval naar ziekenhuis. Echografie, opsporing: gelukkig was alles goed met het kleine meisje.
Ze konden een operatie aan mijn arm beginnen. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen, alles ging heel goed. Toen werd ik ontslagen. Tot 1 augustus, toen ik in het ziekenhuis werd opgenomen voor een voldragen zwangerschap. De doktoren deden alle tests, ik was altijd onder controle, het was in orde.
Op 8 augustus zei mijn (nu ex) gynaecoloog tegen mij: “Morgen wil hij of hij wil niet, hij moet geboren worden… we zullen een natuurlijke bevalling doen of een keizersnede.” ’s Morgens om 8 uur kom ik de verloskamer binnen, breuk van membranen. Eerste oxytocine-infuus. Een gynaecoloog vertelde me: “We geven je een keizersnede, je hebt een stijve baarmoeder. Ik heb er niet over nagedacht.
Om 14.30 uur kwam de dienstdoende verloskundige binnen en onderzocht mij op dat moment. Ze belde de andere verloskundige en liet mij alle bloedmonsters nemen voor de keizersnede. Ondertussen voerden ze alle interne manoeuvres met hun handen uit (een kronkelige). Ik wens dit niemand toe: ze hebben mij met hun handen verwijd omdat ik niet openging.
Om 16.00 uur begon ik met persen. Niets tot 18.00 uur, hij wilde niet geboren worden, Wij hebben gevraagd om een keizersnede te doen. Maar de gynaecoloog zei tegen ons: “Nee, het moet zo geboren worden.” Hier is de zin die ik niet vergeet: “Waarom wist je niet dat je moest lijden om te bevallen? Wie heeft je daartoe gedwongen? Je hield van fietsen en nu ben je aan het pushen.”
Ik blijf persen, om 18.23 uur de eerste vertraging van de hartslag van mijn dochter. Ik ga door tot 20.00 uur. Ze geven me nog een extra oxytocine-infuus, een adrenalinestoot omdat ik mijn ogen niet eens open kan houden, ik ben erg moe. Om 20.30 uur beslissen ze over de keizersnede. Mijn man wacht met de kleren, tijdens de keizersnede hoor ik de artsen ruzie maken, ik hoor geschreeuw en vraag me af wat er aan de hand is.
Niemand geeft mij een antwoord. Als de keizersnede voorbij is, hoor ik mijn dochter niet meer huilen, maar niemand geeft mij enige uitleg. Als ik om 23.30 uur de kamer verlaat, is het de politie die de dood van mijn dochter aankondigt. Ze werden naar de gynaecoloog geroepen, die later werd veroordeeld en mijn man had hem bedreigd.
Ze lieten me haar niet eens ophalen. Ik besloot een klacht in te dienen. Bij de autopsie was het resultaat “10 cm navelstreng”: het kleine meisje zou nooit via een natuurlijke geboorte geboren zijn. En pas om 20.30 uur hadden de artsen besloten tot keizersnede. Maar de baby werd slechts 45 minuten na de beslissing om een keizersnede te ondergaan geboren.
Veroordeeld tot 9 maanden gevangenisstraf. Ook al zijn het er voor mij maar weinig. Ik zal nooit rusten. Sterker nog, ik denk elke dag, elk moment aan haar. Ook al heb ik mijn twee regenbogen, ze maakt altijd deel uit van mijn leven. Om nog maar te zwijgen over eventuele volgende zwangerschappen. Clockwork-zwangerschappen: ik heb ze heel erg ervaren, altijd met angst.
Maar de boodschap die ik wil overbrengen is deze: geef nooit op. Omdat de regenboog voor iedereen komt.
Ik weet niet waarom iedereen zegt dat het voorbijgaat. Maar het gaat bij mij niet weg, ik heb nog steeds een leegte van binnen die ik niet kan verklaren. Een pijn die nooit zal verdwijnen.
door Michela
