Ik trouwde op 27-jarige leeftijd en op 30-jarige leeftijd (in 2012) had ik mijn Aurora zonder problemen, behalve het feit dat het met polycysteuze eierstokken moeilijker was om de ooievaar in korte tijd te vangen.
Na vier jaar werd ik opnieuw zwanger en we waren duidelijk in de wolken. We vertelden het ook aan Aurora, die dolblij was. Helaas kon je bij de eerste echo alleen de zwangerschapskamer zonder embryo, ook al waren mijn bèta’s hoog. Hetzelfde geldt voor de tweede echo. Dus moest ik schrapen omdat het een helder ei was.
Ik zal je niet vertellen over de teleurstelling en het verdriet, vooral omdat we het aan de oudere zus moesten uitleggen.
In 2018, dus na twee jaar, werd ik opnieuw zwanger, maar kort daarna kreeg ik een miskraam. Dus ik doe een aantal tests en ontdek dat ik dat ben trombofiel. Mijn arts laat mij echter geen therapie starten.
Na nog twee jaar werd ik in 2020 opnieuw zwanger. En niets… opnieuw heb ik verliezen en mijn bèta’s groeien weinig. Mijn gynaecoloog vertelt me dat ik gevolgd moet worden door een specialist op het gebied van trombofilie en meervoudige abortussen. En dat doe ik ook.
Ik wend me tot een andere arts die ook een vrouw ter wereld kon brengen die een levertransplantatie had ondergaan.
Ik doe alle tests voor trombofilie en die voor auto-immuunziekten opnieuw. De mutatie is bevestigd en ook de schildklier van Hashimoto, die echter niet de oorzaak lijkt te zijn geweest van mijn miskramen.
Ik begin met medicijnen en injecties die ik elke maand gedurende 10 dagen moet herhalen. We zijn in 2022 en ik sta op het punt 40 te worden. Ik ben het beu om nog steeds behandelingen te ondergaan. Ik vertel mijn man dat ik, zodra ik 40 ben, niet meer over kinderen wil horen.
Ik was tenslotte gewend geraakt aan het idee om er maar één te hebben. Ik wijdde mezelf aan mijn werk, mijn gezin was nog steeds een gelukkig gezin.
Ik heb niets gemist.
Nou…5 dagen voor mijn verjaardag, op Paasmaandag, doe ik twee tests…een voor Covid omdat ik koorts had, en een voor zwangerschap, omdat ik dagenlang pijn in de borsten had, maar mijn menstruatie bleef uit. Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn cycli altijd erg onregelmatig zijn geweest, zozeer zelfs dat ze maanden overslaan, dus het is moeilijk te berekenen. Bovendien waren er in maart slechts twee kansen geweest om zwanger te worden, vanwege verschillende aandoeningen.
Maar laten we naar die dag gaan… mijn zus geeft me een zwangerschapstest. (Zij die had ontdekt dat ze al twee weken aan het wachten was). Ik doe de twee tests en één ervan is positief… Raad eens welke? Maar de zwangerschap!!!!
Ik was super blij maar tegelijkertijd verward, vol ongeloof en bang dat er iets mis kon gaan. En toch ging het heel goed.
De dokter volgde mij nauwgezet en ik had er geen last van. Sterker nog… op mijn veertigste was dit een rustigere zwangerschap dan die van mijn dertigste, waarbij ik in bed moest blijven vanwege een verkorte baarmoederhals en zwangerschapsdiabetes. Deze keer niets van dit alles! Bovendien duurden de bevalling en bevalling van 2.30 uur tot 3.38 uur. Dus op 9 december ben ik bevallen van mijn geweldige Anna, die de naam Sint-Anna draagt, aan wie mijn man en ik beloofden haar naam te geven als ik nog een meisje zou krijgen. Zo was het!
Nog een nieuwsgierigheid: mijn zus en ik zijn op dezelfde dag bevallen. Zij op 40+2 en ik op 37+5.
Een buitengewoner evenement dan dit had het niet kunnen zijn!
Daarom zeg ik jullie allemaal: geef nooit op!
Mijn Aurora is dol op haar kleine zusje en fungeert als haar tweede moeder. We zijn allemaal erg blij.
Dit verhaal werd met ons gedeeld door moeder Rossella
