Mijn naam is Chiara, ik ben 33 jaar oud en heb drie prachtige kleine meiden. Als ze mij als tiener hadden gevraagd hoeveel kinderen ik zou krijgen, zeker Ik zou er drie hebben geantwoord, zeker drie. Dan word je volwassen en veranderen de dingen, veranderen mensen en perspectieven.
Bijna tien jaar geleden begon ik een relatie met de man die later de vader van mijn meisjes zou worden. Na twee jaar komt ons eerste kindje: Nina. Na drie en een half jaar komt de tweede: Lola. Nooit voorbehoedmiddelen gebruikt, ook al omdat het vooruitzicht op een gezin er was en dan waren we in ieder geval “voorzichtig”. Na Lola, aanvankelijk het idee om “de derde te doen” was er aleen idee dat heel snel verdween toen het eerder genoemde dochtertje begint karakter te vertonenheel vroeg, ongeveer een jaar oud.
Daarom hebben we, nadat we het idee van een derde kind terzijde hadden geschoven (maar niet definitief begraven), onbeschermde geslachtsgemeenschap gehad “maar voorzichtig zijnde”, vol vertrouwen en zeker dat “een ongezochte zwangerschap ons niet zal overkomen”, omdat de enige twee zwangerschappen die binnenkwamen gewenst waren.
En niets, je menstruatie komt niet in januari 2020, en in plaats daarvan maken een hele reeks andere symptomen zich heel duidelijk… Ik deed de test voor het geval dat… en de dubbele lijn verscheen onmiddellijk… er was meteen een moment van duisternis, en wat moeten we nu … over een week waren we mentaal klaar voor het nieuwe avontuur. In september wordt Anna één jaar en ik noem haar graag “mijn geschenk”. Blijkbaar moest ik drie dochters krijgen en iemand “stuurde haar naar mij”.
van Chiara
